Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Κάνω ping και δεν συγχρονίζει


Η ζωή είναι μία αλληλουχία από συγκυρίες. Άλλες ευτυχείς και άλλες ατυχείς. Το να απαντήσω «ναι» στην ερώτηση του υπαλλήλου του Γερμανού για το αν επιθυμούμε αναβάθμιση στην τηλεφωνική σύνδεση του γραφείου από τα 8 στα 24 Mbps, ήταν σαφέστατα μία ατυχής συγκυρία που πυροδότησε  μία άλλη αλληλουχία γεγονότων που για να μην τα πολυλογώ καταλήγουν στο να μην έχουμε internet και ενίοτε ούτε τηλέφωνο (ΟΤΕ: Ούτε Τηλέφωνο Έχουμε) τουλάχιστον μία ημέρα την εβδομάδα, πράγμα που είναι βολικό άν είσαι ερημίτης στο Σινά και θέλεις να επικοινωνήσεις με το Θείο, αλλά καθόλου πρακτικό αν είσαι υπάλληλος και θέλεις, ας πούμε, να δουλέψεις.  (Βρείτε πόσες είναι οι δευτερεύουσες προτάσεις ανάμεσα στις δυο τελευταίες τελείες και κερδίστε το λεξικό Τεγόπουλου – Φυτράκη!).  Από την τεχνική εξυπηρέτηση επέμεναν ότι η γραμμή μας είναι εντάξει, εγώ επέμενα ότι κάνω ping και δεν συγχρονίζει, παίζαμε στα στοιχήματα με την συνάδελφο αν τελικά θα φανεί ο τεχνικός, το έχασα, ο τεχνικός έβαλε ένα μαραφέτι στον τοίχο και είπε ότι βλέπει γή – daaaa εννοείται ότι βλέπει γή, αφού σας έχουμε πεί ότι έχουμε βλάβη εδώ και μία εβδομάδα και εσείς ήρθατε σήμερα. Άν αυτό δεν είναι γείωση, τότε τί είναι;  Η δουλειά μας τελικά δεν έγινε – Θεός φυλάξοι – και ο τεχνικός έφυγε με την καμήλα του, για τα περίχωρα του Καϊρου.


Υπό κανονικές συνθήκες θα είχα χάσει την ψυχραιμία και τον χρόνο μου, σήμερα απλά επέλεξα να πάω με το ρεύμα και να αφήσω τα πράγματα να κυλίσουν όπως τα φέρνει η ζωή. Δεν είναι γραφτό να έχουμε internet; Θα εκπαιδεύσω ταχυδρομικά περιστέρια! Το σύμπαν μπορεί να θέλει να μας κλείσει το παράθυρο των τηλεπικοινωνιών για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Θα του πάω εγώ κόντρα; Αφήστε που απόψε δεν έχει φεγγάρι και το σύμπαν φαίνεται για τα δεδομένα της Αθήνας λαμπερό και ευδιάθετο. 

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Διακοπές καπούτ!


Για να δούμε αν το έχουμε ακόμα, ή μετά από τόσες μέρες αποχής σκουριάσαμε. Η αλήθεια είναι ότι σκυλοβαριέμαι και προτιμώ να ξαπλώσω στον καναπέ και να κοιτάζω το ταβάνι, αλλά πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου να γράψει, αλλιώς θα πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου να διαβάσει Ειδική Σχετικότητα που είναι μακράν πιό βάρβαρη από το γράψιμο ημερολογίου. (Αυτό με τις ενοχές τις απραξίας πρέπει να το κοιτάξω.)

Λοιπόν διακοπές! Χμμμ, τις περίμενα όλο τον χρόνο και τελικά ήρθαν και μετά έφυγαν και είναι γαμώτο σαν να μην τις έζησα ποτέ. Δεν θέλω να γίνομαι γκρινιάρα, απλά έτσι αισθάνομαι. Μου άφησαν κάποιες ωραίες αναμνήσεις, και κάποιες όχι και τόσο ωραίες και τα δύο ολόκληρα επιπλέον κιλά που καθιστούν την κατάσταση μου οριακή. Τα ρούχα μου ίσα, ίσα μου μπαίνουν και τα δαντελένια μου εσώρουχά ξεπατικώνονται στην σάρκα μου – σε ευχαριστώ μαμά για τις καταπληκτικές τηγανοκουλούρες που μου έκανες για πρωινό! Εντάξει δεν είναι ότι έφαγα πια και τόοοοοσο πολύ, απλά με το άτιμο διάβασμα έχω μειώσει αρκετά την γυμναστική και πρέπει να μπώ ξανά σε πρόγραμμα, πράγμα που θα κάνω αμέσως μόλις φάω ένα κουτάκι πουράκια σοκολάτας.  

Την πρώτη μέρα των διακοπών πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο και αγόρασα προμήθειες για το καλοκαίρι!  Όπως αποδείχτηκε ήμουν λιγάαααακι υπεραισιόδοξη για το διάβασμα που θα μπορούσα να κάνω χωρίς να μου γκρινιάζουν ότι τους παραμελώ. Διάβαζα στο κρεβάτι με το ένα πόδι στον τοίχο, στην παραλία, στον κήπο, στον καναπέ, στο αυτοκίνητο. Παλιότερα ζαλιζόμουν όταν διάβαζα εν κινήσει, αλλά ας είναι καλά ο Χάρρυ Πόττερ που όταν τον διάβασα για πρώτη φορά δεν ήθελα να σταματήσω το διάβασμα στην διάρκεια του ταξιδιού και όπως αποδείχτηκε το διάβασμα ενδιαφέροντος βιβλίου στο αυτοκίνητο είναι καλύτερο και από δραμαμίνη.  Δύο – τρία από τα βιβλία βγήκαν καταπληκτικά, αλλά διάβασα και μία μεγάλη μούφα, μόνο που ήταν από το είδος της μούφας που σου αφήνει κάποια ερωτηματικά και που συνεχίζεις να διαβάζεις ελπίζοντας ότι κάτι έχεις καταλάβει λάθος και ότι θα ξεμουφιαστεί όταν λυθεί το μυστήριο. Χμμμμ... φρούδες ελπίδες. Μούφα από την αρχή ώς την τελευταία του σταγόνα.  

Θυμάστε που σας είχα πεί ότι θα πήγαινα για λυσσαλέο, αδυσώπητο κάμπινγκ στην Β. Εύβοια; Το γεγονός ότι φάγαμε πόρτα και τελικά ΔΕΝ κάναμε κάμπινγκ με έμαθε ότι η έπαρση είναι πολύ κακό πράγμα. Πολύ κακό πράγμα! Δέν έπρεπε να καμαρώνω που θα πάω κάμπινγκ, ούτε να σας το τρίβω στην μούρη έπρεπε, ζητώ ταπεινά συγνώμη, όλα εδώ πληρώνονται! Όπως αποδείχτηκε έπρεπε να έχουμε κλείσει θέση για την τεράστια υπέρλούξ τροχοσκηνή μας τουλάχιστον 2 μήνες πρίν. Μακάρι να το ξέραμε αυτό πρίν την επιχείρηση «βγάλτε την τροχοσκηνή από το υπόγειο» για την οποία έπρεπε να μετακινήσουμε δύο δίτονες κάδες (δοχεία επεξεργασίας βρώσιμων ελαιών), πέντε λαδίκες και 30 αλουμινένιους σωλήνες ποτίσματος (ο μπαμπάς μου είναι αγρότης) και έι – ώπ άλλοι σπρώχνοντας και άλλοι τραβώντας να την βγάλουμε στην αυλή και μετά τρίβαμε ο ένας τον άλλον καλοκαιριάτικα με Counterpain και Voltaren.

Βob ο Παγουράκης
Από πολλές απόψεις η τουρνέ στο Πήλιο ήταν πολύ καλύτερη τελικά. Για τρείς κυρίως λόγους: α) Τον Μυλοπόταμο β)Την Πλάκα γ)Την Φακίστρα. Το ωραίο με αυτές τις θάλασσες είναι ότι τις πιάνει ο αέρας, που σημαίνει ότι έχουν κύμα! Τί πιο τέλειο! Καλές είναι και οι ήμερες θάλασσες, αλλά ξενέρωτες βρε παιδί μου. Μπαίνεις μέσα, κάνεις πλίτσι-πλίτσι, βαριέσαι, βγαίνεις. Ενώ με τα κύματα.... άχ, καταρχάς την καταβρίσκεις μέχρι να μπείς μέσα, αλλά το καλύτερο είναι να στέκεσαι εκεί που σκάει το κύμα και να πηδάς από πάνω, να κάνεις βουτιές/κωλοτούμπες μέσα στους αφρούς, να πίνεις νερό, να σου σκάει το κύμα στα μούτρα και να νιώθεις σαν μύγα στο παρμπρίζ ένος τριαξονικού Scania. Άμα δεν σπάσεις και δύο τρείς φορές τα μούτρα σου στις πέτρες, τί γλύκα έχει το μπάνιο; Και τέλος να ξαπλώνεις εξουθενωμένη στην ακροθαλασσιά και να σε βρέχει η θάλασσα και η αλμύρα του νοτιά. Και να σηκώνεσαι μόνο όταν έχει γεμίσει το μαγιό σου άμμο και πετραδάκια και διάφορα άλλα σημεία του σώματός σου που κανονικά δεν είναι σχεδιασμένα να έχουν μέσα χαλικάκια, άρα ξαναμπαίνεις στην θάλασσα ανοίγεσαι και βγάζεις με ανακούφιση το μαγιό σου για να ξεφορτωθείς τα ενοχλητικά χαλικάκια. Μέθοδο που προφανώς δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει ένας νεαρός στον Μυλοπόταμο, που ήταν και η μοναδική παραλία που είχε ντούς. Περίμενα την σειρά μου για να ξεπλυθώ από την αλμύρα του νοτιά, η ντουζιέρα ήταν κατηλειμμένη από κάποιον νεαρό που είχε το ύφος «είμαι ωραίος, το ξέρω! Όλος ο Μυλοπόταμος το ξέρει, όλη η Ελλάδα το ξέρει, όλος ο κόσμος το ξέρει – δοξάστε με!». Εγώ περίμενα υπομονετικά με χαμόγελο «Θα πρέπει να δυσκολεύτηκες πολύ να κατέβεις τόσα σκαλιά πάνω στο καλάμι σου!» να ξεπλύνει ο νεαρός το γαρμπιλάκι από το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού του, και μισό Πηνειό αργότερα το γαρμπιλάκι από την πατουσίτσα του, και μετά από το αριστερή τσέπη του μαγιώ του, και μετά – ώστε αυτή θα είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα; Θα πρέπει να περιμένω έναν ωραιοπαθή να σπαταλήσει όλα τα αποθέματα γλυκού νερού του πλανήτη, χωρίς κάν να μπαίνει ολόκληρος από κάτω, μόνο επιλεγμένα μέρη του σώματός του, για να κάνω ένα ντουσάκι; Στην διπλανή ντουσιέρα είχαν είδη πλυθεί ένας μπαμπάς με τα δυό του παιδάκια, μία κοπελιά και ένας νεαρός με ράστα.  Επιτέλους ο νεαρός αποφασίζει ότι είναι εντάξει και φεύγει και εγώ για να τον τιμωρήσω ΔΕΝ του λέω ότι η πλάτη του είναι τίγκα στο γαρμπιλάκι, να μάθει άλλη φορά να μπαίνει ολόκληρος από κάτω και να κάνει λιγότερη ώρα! Μα υπάρχει λόγος να κάνεις πάνω από 30 δευτερόλεπτα ντούς στην παραλία;

Και φυσικά το φαγητό (και τα κλεμμένα σύκα!!!) μετά από τέτοιο καραβοτσάκισμα είναι πεντανόστιμο. Και το ποτό! (χίκ, χίκ, χε, χε!). Και θα τελειώσω την μηνιαία αναφορά με την Φακίστρα που είναι μία δυσπρόσιτη και απομονωμένη παραλία που χρειάζεται πολύ κατέβασμα και, Θεέ μου, πολύ ανέβασμα που θα ήταν πιο εύκολο αν δεν είχα τρία βιβλία στην τσάντα της παραλίας, αλλά αξίζει τον κόπο γιατί είναι ένας παραμυθένιος, μικρός κολπίσκος ότι πρέπει για χαλάρωση και ατελείωτο κολύμπι. Μάλιστα μου δάνεισε ο κολλητός μου το μασκοκάλαμο και μου άνοιξε έναν καινούργιο κόσμο!

Φακιστρα

Εύχομαι σε όλους να περάσατε καλά, να πήρατε δύναμη, ενεργητικότητα και έμπνευση για να βγάλετε την χρονιά μπροστά σας!