Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Justus judicare judex


Τώρα που ο διαβόητος κακοποιός Ευφραίμ μπήκε στην φυλακή μπορώ επιτέλους να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδυα. Ακόμα και αν είχα κάποτε την παραμικρή αμφιβολία ότι σε αυτή την χώρα οι μηχανισμοί δουλεύουν σαν ένα καλοκουρδισμένο Ελβετικό ρολόι και ότι οι θεσμοί είναι ταγμένοι στην υπηρεσία του πολίτη, δεν την έχω πια. Η άδικη και προκατειλειμένη στάση της κοινής γνώμης ενάντια στην δικαιοσύνη και στους νομοθέτες, τώρα καταρρέει. Επιτέλους ήρθε η ώρα αυτοί που λέγανε ότι τίποτα δεν δουλεύει σε αυτή την χώρα να, ε... πώς να το θέσω κομψά... να ρουπωθούν! Ορίστε! Η δικαιοσύνη δουλεύει και παραδουλεύει, και όχι μόνο δουλεύει, αλλά είναι ικανή να διακρίνει ανάμεσα σε πλήθος υπόπτων μιας υπόθεσης τους πραγματικά ενόχους. Τί το περάσαμε εδώ; Άντε να τα ισοπεδώσουμε όλα; Όλοι στο ίδιο τσουβάλι; Όχι βέβαια! Οι ένοχοι στην φυλακή, οι αθώοι στην Βουλή!

Επιτέλους, μπορώ με περηφάνεια να τρίψω στην μούρη των ημιάγριων, αγώμενων και φερόμενων από δεισιδαιμονίες, ημιμαθών «δήθεν» επαναστατών, την αδιάσειστη ΑΘΩΟΤΗΤΑ όλων των πολιτικών! Α, Πάρτε να ‘χετε! Που τολμήσατε να αμφιβάλλετε για τις αγαθές τους προθέσεις. Και εγώ οφείλω να ομολογήσω ότι σε καθεστώς ημιμάθειας και υπό την επίδραση ζωοδέστατων επαναστατικών ενστίκτων τόλμησα να κατέβω σε διαδήλωση κατά της κυβέρνησης. Τώρα όμως που κατάλαβα την αλήθεια, μεταμελήθηκα πικρώς. Θα καθίσω φρόνιμη να με «σώσουνε». Οι πολιτικοί είναι φίλοι μας, θέλουν το καλό μας.

Το ίδιο και οι αμερόληπτοι δικαστικοί. Η δικαιοσύνη λειτουργεί άμεσα και αδέκαστα και προασπίζει τα συμφέροντα της ευνομούμενης πολιτείας. Τόλμησε κάποιος να ισχυρισθεί ότι νομοθετήθηκε αντισυνταγματικό χαράτσι; Πρώτη η δικαιοσύνη θα επιληφθεί του ζητήματος και θα διακυρήξει στα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης ότι το χαράτσι είναι συνταγματικότατο και ότι η δημοκρατική μας κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει να νομοθετεί και άλλους τέτοιους συνταγματικούς νόμους. 


Ζήτω -  OPA

Μήπως, λέω μήπως, ε.... πώς να το θέσω κομψά.... μήπως το παράχεσα με τον σαρκασμό;

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Ένα ανεκτίμητο δώρο

Οι φετινές γιορτές δεν είναι σαν τις συνηθισμένες, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες, που εν τω μεταξύ απορρούν γιατί δεν τις έχουμε πάρει ακόμα να τις πετάξουμε, αλλά μέρες που’ναι θα ασχοληθώ μόνο με πράγματα που αξίζουν να ασχοληθεί κανείς. Μη συνηθισμένες γιορτές εφέτος επαναλαμβάνω, και αισθάνομαι επιτακτική την ανάγκη να μιλήσω και να βρεθώ με ανθρώπους αγαπημένους και σημαντικούς για την ζωή μου, και να κάνω πράγματα πέρα από τα συνηθισμένα. Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος των δώρων, γιατί μεγάλωσα σε μία οικογένεια που μας έμαθε ότι τα αντικείμενα δεν έχουν αξία, και ότι τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή μας είναι ανεκτίμητα και δεν αγοράζονται, μόνο χαρίζονται και άλλα τέτοια γλυκερά πράγματα που τα θυμάμαι κάθε φορά που με κάνει η μάνα μου τούρμπο και τελικά γλιτώνει την καρατόμηση. Όμως πραγματικά, τί θεωρεί κάποιος το μεγαλύτερο, το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει;


Αγάπη, είναι η προφανής απάντηση. Και τί σημαίνει αγάπη; Για εμένα η αγάπη δεν είναι λόγια, αλλά πράξεις, και δεν εννοώ το σέξ (μόνο). Εννοώ προσωπική προσφορά. Το να δίνεις κάτι, χωρίς να περιμένεις να πάρεις τίποτα πίσω. Πράγμα πολύ δύσκολο γιατί στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης είμαστε όλοι εγωϊστικά ρεμάλια και η ανιδιοτέλεια δεν είναι χαρακτηριστικό μας. Πώς στο καλό όμως θα ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο; Μμμμ... δεν ξεφεύγουμε, νομίζω εγώ, με τίποτα! Υπάρχει όμως ένα δώρο που μπορούμε να το κάνουμε χωρίς να μας κοστίσει τίποτα, είμαστε σίγουροι ότι αυτός που θα το παραλάβει το έχει ανάγκη, βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά μας και η αξία του είναι τεράστια.  Το Αίμα!

Αυτές τις μέρες που όλοι, υπό την απειλή της χρεωκοπίας και των άγνωστων δεινών, έχουμε κουρνιάσει και προσπαθούμε να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας, να βρούμε τρόπους να ενισχύσουμε ο ένας τον άλλον, έχουμε την δύναμη να κάνουμε την διαφορά και να προσφέρουμε κάτι που δεν μπορεί να φορολογηθεί. Βεβαιωθείτε από τον γιατρό σας ότι μπορείτε να δώσετε αίμα και επισκευθείτε το τμήμα αιμοδοσίας του κοντινότερου νοσοκομείου. Πάρτε καλού κακού μαζί σας και κάνα δυο hansaplast γιατί όπως έχει κάνει τα νοσοκομεία ο Λοβέρδος, δεν υπάρχει περίπτωση να έχουν να σας βάλλουν. Από το να κρατάτε τη γροθιά σας σηκωμένη σε χειρονομία «άει .... Λοβέρδο!», μέχρι να κλείσει η φλέβα, πάρτε ένα από το σπίτι και κανονίστε την πορεία σας. Ε, και αφήστε το δεύτερο για τον επόμενο.

Κάποιος άνθρωπος που δεν γνωρίζετε, θα ευεργετηθεί πολύ από την πράξη σας, σε κάποιον άνθρωπο που δεν έχετε δει ποτέ στην ζωή σας θα κυλάει το ίδιο αίμα με εσάς. Και αυτό θα μας ζεστάνει όλους λιγάκι.

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Τρικυμία εν κρανίω


Η χρονιά που περνάει ήταν γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές. Κυρίως εκεί που νόμιζα ότι τα πράγματα δεν είναι δυνατόν να γίνουν χειρότερα, πάντα κάτι συνέβαινε, και τελικά γίνονταν! Ειδικά οι τελευταίες μέρες ήταν μία απόλυτη παράνοια. Άλλα έλεγα, άλλα καταλάβαινε ο κόσμος και δή τα αφεντικά. Χτυπιόμουνα, σκοτωνόμουνα στην δουλειά και αποτέλεσμα μηδέν. Τί μηδέν! Αν ήταν μηδενικό καλά θα ήταν. Αποτέλεσμα αρνητικό αδερφάκι μου! Τα νεύρα μου τσατάλια/κορδέλες/νταντέλες.  Και ακούω ένα πρωί στο ραδιόφωνο ότι έφταιγε ο ανάδρομος Ερμής που είχαμε γίνει όλοι μαλλιά-κουβάρια. Γοάου! Εντυπωσιακό ακούγεται: «Ανάδρομος Ερμής». Και αναρρωτιέμαι:  αν αυτοί που ανακάλυψαν τον Ερμή δεν τον έλεγαν Ερμή, αλλά πχ Τζιτζιφιόγκο, τότε θα έβγαινε η Παγιατάκη με ύφος χιλίων καρδιναλίων να μας πληροφορήσει ότι στο γραφείο έχουμε γίνει μπίλιες επειδή είναι Ανάδρομος ο Τζιτζιφιόγκος; Ερμής, τζιτζιφιόγκος ή γουάτέβερ εγώ προχωρούσα στον δρόμο και ένα μικρό συννεφάκι με ακολουθούσε και τα έκανε όλα μούσκεμα. Τα νεύρα μου! Και ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ δεν μου αρέσει να αποτυγχάνω. (Τί πρωτότυπο, ε; Εσάς σας αρέσει;) Και έτσι κάπως μου ερχόταν ένα ψυχοπλάκωμα, ένα μαλακομπούκωμα, ένα ... πώς να το πω; Ούφ! Ένας αναστεναγμός που κουνούσε τις κουρτίνες και κάνει τα γερμένα φύλλα να θροϊζουν. Δεν είχα και χρόνο να γράψω και δεν μπορούσα να εκτονωθώ! Αυτό που το πας;




Soggy bottom boys - I am a man of constant sorrow


Από σήμερα όμως υποσχέθηκα στον εαυτό μου να το πάρω αλλιώς γιατί βρήκα! Με φόρα! Από δω και πέρα με το μαλακό και χαλλλαρά. Δεν θα σκάσουμε κιόλας! Πάντα υπάρχει μία μαγική στιγμή στην ζωή ενός ανθρώπου, που όσο ευσυνείδητος και να είναι, γκλίν, ανάβει μέσα του ένα φωτάκι και ανακαλύπτει τον «ωχαδερφισμό». Ωχαδερφισμός: Το μοναδικό φιλοσοφικό κίνημα που εφαρμόζεται στην πράξη, αλλά  χρειάζεται ειδική εκπαίδευση και εμπειρία. Γιατί οι ευσυνείδητοι άνθρωποι όσο και αν τσατιστούν πάντα θα είναι ερασιτέχνες ωχαδερφιστές. Αργά η γρήγορα το αδυφάγο τέρας που λέγεται φιλότιμο θα τους καταπιεί και θα αρχίσουν πάλι να δουλεύουν και να προσφέρουν το είναι τους αδιαμαρτύρητα σε ανθρώπους που δεν το εκτιμούν και κυρίως δεν το αξίζουν. (!)  Άσε λέμε, φέτος δεν στόλισα δέντρο στο σπίτι και όλα μου φταίνε.

Χρονιάρες μέρες όμως έρχονται. Όλο και κάτι θα βρεθεί να μας ανεβάσει, αρκεί να μην είναι στην ζυγαριά.  Απόψε οι Athens Lindy Hop οργανώνουν το τελευταίο Big Swing Party της χρονιάς στο Lost and Found - Κεραμεικού 53, Μεταξουργείο. Είσοδος: ελεύθερη. Έλα στο πιο ξεσηκωτικό swing πάρτυ της πόλης, χόρεψε στους ρυθμούς της μουσικής που αγαπάς και ζήσε λίγο από την ατμόσφαιρα των δεκαετιών του '20-'50. Ακόμα και αν δεν ξέρεις να χορεύεις, μην διστάσεις: Έλα να δεις πώς χορεύεται το lindy hop swing και μη φοβηθείς να “τσιμπήσεις” κάποιον από την ομάδα για να κάνεις τα πρώτα σου βήματα!
Εγώ θα πάω εκεί κατευθείαν μετά από συνεδρίαση ΔΣ στην δουλειά και επαγγελματικό δείπνο, αλλά και μόνο η ιδέα του χορού το βράδυ με κάνει να χαμογελάω.


Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Chris my ass

Ο Δεκέμβριος είναι παραδοσιακά από τους αγαπημένους μου μήνες. Βρέχει, κάνει κρύο, όταν ήμουν μικρή το τζάκι στο σπίτι μας δεν έσβηνε ποτέ και η φωτιά τριζοβόλαγε, βρέχει, έρχονται οι διακοπές των Χριστουγέννων, και βρέχει! Στο Ωδείο κάναμε απίστευτα χορωδιακά, στο σπίτι παίζαμε με τον αδερφό μου επιτραπέζια στην μοκέτα και για να μην τα πολυλογώ υπήρχε διάχυτη στην ατμόσφαιρα μία γλυκιά θαλπωρή, γούτσου-γούτσου, γκίλι-γκίλι.

Τώρα να σας πω την μαύρη αλήθεια, φέτος δεν έχω καμία, μα καμία εορταστική διάθεση. Με είχε πάρει βέβαια και η δουλειά φαλάγγι και δεν προλάβαινα να σκεφτώ και πολλά, αλλά βλέπω πια στον δρόμο φωτάκια, και μου ανάβουν τα δικά μου. Δεν μπορώ να καταπιώ τον πειθαναγκασμό να γιορτάσω, σώνει και καλά, σε ένα καταναλωτικό πανυγηράκι. Δεν μπορεί να ανάψει η διάθεσή μου, όπως τα φωτάκια των απέναντι, που αν συνεχίσω να τα κοιτάζω για λίγο ακόμα, το επιληπτικό επεισόδιο το έχω στο τσεπάκι μου. Και πού; Λόγω της κρίσης, ευτυχώς δεν αρχίσαν οι στολισμοί από τον Οκτώβριο! Δεν μου κάνει όρεξη να γιορτάσω, όταν εργασιακά δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Όταν αυτή η χώρα ολισθαίνει. Τα φωτάκια είναι αντιπερισπασμός. Εδώ έχουμε πόλεμο. Το ξεχνάμε; Ή μας πασπαλίσανε τους κουραμπιέδες ζάχαρη και ξεχάσαμε το χαράτσι; Περνάω καμιά φορά μπροστά από ένα μαγαζί που είναι τίγκα στο φωτάκι και έχει επάνω μου την ίδια μηδαμινή επίδραση που θα είχε και ένα μαγαζί με σιδερικά. Στο ραδιόφωνο παίζουν τα εμπορικά γελοία τραγούδια των Χριστουγέννων, στα οποία ακούγονται ΠΑΝΤΑ καμπανάκια εκλήθρου, λές και το χιόνι έχει φτάσει τα δύο μέτρα και ο μόνος τρόπος για να πας στην δουλειά σου είναι ο πηδαλιουχούμενος τάρανδος.



Και εν τέλει, παραξενεύτηκα, και είπα να ψαχτώ. Μήπως ρε παιδί μου, κάτι δεν πάει καλά με μένα και εκεί που όλοι χαίρονται, εμένα μου τη δίνουν οι γιορτές. (Θυμήθηκα τώρα ένα επεισόδιο στα στρουμφάκια. Ο Δρακουμέλ με κάποιο κόλπο έχει γίνει μωρό, έχει μπεί σε ένα καλαθάκι και περιμένει στο δάσος. Εκεί τον μαζέουν χαρούμενα τα στρουμφάκια, του κουνάνε τις κουδουνίστρες, τον χαϊδολογάνε και του κάνουν χαριτωμενιές. Και καθώς ένα στρουμφάκι του γαργαλάει το λαιμό λέγοντας: «Γκίλι – γκίλι», ο δρακουμέλ πετάει την κουδουνίστρα φωνάζοντας: «Γκίλι – γκίλι στα μούτρα σου σπαστικέ!»).

Μετά από μία σύντομη ενδοσκόπηση παρέα με δύο μελομακάρονα, κατέληξα στο ότι αυτό που απορρίπτω είναι το καταναλωτικό πρότυπο των γιορτών. Σημασία για μένα δεν έχουν ούτε τα φωτάκια, ούτε το δέντρο, ούτε τα στολίδια και για αυτόν τον λόγο δεν στόλισα φέτος δέντρο. (Plus ότι λόγω της μετακόμισης, ο σκοπός είναι να βάλλω τα πράγματα σε κούτες και όχι να τα βγάλω από αυτές). Σημασία έχουν οι άνθρωποι που στολίζουν την ζωή μας και την κάνουν ενδιαφέρουσα. Την χρονιά που τελειώνει άλλαξαν πολλά πράγματα στην ζωή μου. Έφυγαν κάποιοι άνθρωποι όπως η γιαγιά μου και αυτό άλλαξε την αντίληψή μου για το σύμπαν. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και σημείο αναφοράς για την ζωή μου. Πώς είναι στις καρτεσιανές συντεταγμένες το (0,0); Ε, για μένα αυτό το σημείο ήταν η γιαγιάκα μου. Και δεν ήταν η μόνη που έφυγε. Έμαθα να ζω με απώλειες, πολύ οδυνηρές, χωρίς να είναι στο χέρι μου να τις αλλάξω...

Από την άλλη μεριά, ήρθαν στο δρόμο μου κάποιοι πολύ ενδιαφέροντες καινούργιοι άνθρωποι, που η αλληλεπίδραση μαζί τους με κάνει να χαμογελάω, και έχω σκοπό να τους το πω και προσωπικά ότι χαίρομαι που τους γνωρίζω, ειδικά μία καταπληκτική, πανέμορφη κοπέλα, που απορώ πως στον ίδιο χώρο, δεν κάναμε παρέα τόσο καιρό. Bittersweet κοντολογίς ο απολογισμός, αλλά το πως έφτασα εδώ, δεν είμαι σίγουρη ότι το καταλαβαίνω. Α, ναι! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τις γιορτές τις κάνουν τελικά οι άνθρωποι που σημαίνουν πράγματα για εμάς. Και μπορεί η ζωή, οι ευθύνες, οι φόβοι, να μας κρατούν χωριστά, αλλά να είμαστε συναισθηματικά κόντά. Όμως, κάθε λεπτό που περνάει είναι ένα λεπτό που δεν θα ξανάρθει ποτέ. (Ωχ, τώρα ακούγομαι σαν την μαμά μου!) Το να θεωρούμε τον χρόνο ατελείωτο είναι μία ψευδαίσθηση. Έχουμε λιγότερο χρόνο από ότι πιστεύουμε. Ας τον εκμεταλευτούμε, με αφορμή τις γιορτές για να κάνουμε την ζωή μας πιο ποιοτική, πιό γεμάτη.


"Christmas spirit is not what you drink!"

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Quotes


from The Merchant of Venice - William Shakespeare
In sooth, I know not why I am so sad:

It wearies me; you say it wearies you;
But how I caught it, found it, or came by it,
What stuff 'tis made of, whereof it is born,
I am to learn;
And such a want-wit sadness makes of me,
That I have much ado to know myself.

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Το κρύο και ο φόβος

Φυσούσε και έκανε κρύο. Πολύ κρύο, αναθεματισμένο, διαολεμένο κρύο. Δεκέμβρης μήνας, της Αγια Βαρβάρας σήμερα. Δεν ήξερε τί μισούσε περισσότερο: το κρύο, ή την κούραση και την αγωνία. Κάθε πρωί, έτρωγαν το πρωινό συσίτιο που τους έδιναν και μετά ή πορεία, ή μάχη. Ευτυχώς όλα πήγαιναν καλά. Ο εχθρός υποχωρούσε και το στράτευμα είχε ηθικό ακμαίο. Στον λόχο ήταν όλοι συντοπίτες, Ρουμελιώτες απ’ τις Θερμοπύλες και τον Καλλίδρομο. Το βράδυ μαζεμένοι, σιγανά αναζητούσανε ο ένας τα νέα του αλλουνού, μπας και μάθουνε τίποτα και για τους δικούς τους αγαπημένους. Τη μέρα ο νούς στον Ιταλό, το βράδυ στο χωριό, στην γυναίκα, την μάνα, τα παιδιά. Εκείνος δεν είχε ακόμα παιδιά, νιόπατρος δυό μηνώ ήτανε, ο νούς του μόνο στην Κωστάντω. Για να περνάει η ώρα και να ξεχνιέται από την κούραση, έβγαζε το βράδυ από την τσέπη του, το ψαλτήρι, στο χωριό ήταν ψάλτης στον Αη Γιάννη και διάβαζε, σιγόψελνε κιόλας, και του έφευγε ο φόβος. Άτιμο πράγμα ο φόβος. Δεν ήξερε τί μισούσε περισσότερο: το κρύο, ή τον φόβο.


«Γιώργη! Πες μας ένα τραγούδι, μπορείς και χωρίς το βιολί σου!». Πού το θυμηθήκανε το βιολί τώρα! Παλιά, όχι τώρα, τώρα ήταν στον πόλεμο, τον φωνάζανε και έπαιζε με το βιολί του σε γιορτές και πανυγύρια, και γελάγανε οι φτωχοί και περνούσανε καλά και έπαιρναν δύναμη για τις δυσκολίες στο χωράφι. Και σε μία γωνία υπήρχε εκείνη που τον κοίταζε και του γελούσε. Και σήμερα, την ώρα της μάχης την θυμήθηκε για μία στιγμή και σαν να κλότσησε κάτι στην καρδιά του. Δεν έδωσε σημασία και συνέχισε να πολεμάει. Όχι απόψε δεν ήταν βραδιά για τραγούδια, και ας νικούσανε, είχε τις κλειστές του.  

Τράβηξε το ψαλτήρι από την τσέπη του στήθους και το άνοιξε. Κάτι μικρό και μολυβένιο έπεσε από μέσα, πάνω στην παλάμη του...