Σήμερα
θα γελάσετε με την αφέλειά μου. Αφέλεια,
γιατί χρειάστηκαν 34 (παρά κάτι μέρες) χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι την
εκάστοτε αντιπολίτευση την συμφέρει να ψηφίζει η κυβέρνηση σκληρά μέτρα (το
σκληρό δεν είναι πάντα και καλό), γιατί δεν έχει ποτέ σκοπό να τα καταργήσει!!!
Άνοιξαν οι οφθαλμοί μου και είδα το φως! Ί-χα!
Φανταζόμουνα τόσο καιρό τις αποφάσεις της κυβέρνησης να είναι κάτι σαν
το χρώμα της τραπεζαρίας. Μπορεί κάποιος να την βάψει κίτρινη, αλλά αν στον
επόμενο δεν ταιριάζει ιδεολογικά την αλλάζει και την κάνει μώβ. ΑΜΔΕ! Αυτοί που δηλώνουν κιτρινομάχοι,
είναι κιτρινολάτρες του κερατά και όταν θα ψηφιστούν κάτω από την μωβ σημαία θα
σφυρίζουν αδιάφορα ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ. (Κάτσε να
βγάλω το ροζ μπουφάν μου από το πλυντήριο που έχει τελειώσει εδώ και μία ώρα.
Ναι, σιγά μην καθαρίζαν οι μανσέτες στο πρόγραμμα για ευαίσθητα. Άντε ξανά
πλυντήριο) Και πιπιλίζουν τα αυτιά των ανθρώπων και τους γανώνουν τον εγκέφαλο,
«όταν θα βγούμε εμείς όλα αυτά θα αλλάξουν». Μόλις σήμερα το πήρα χαμπάρι. Αν
δεν πάρω την βούρτσα να βάψω μόνη μου το χρώμα που γουστάρω (μώβ), μια ζωή με
την κίτρινη τραπεζαρία θα μείνω!
I saw the light!
Αφέλεια γιατί νομίζω
ότι υπάρχει δικαιοσύνη στο σύμπαν και ότι αν έχεις δίκαιο, θα τό ‘βρεις. Νόμιζα
ότι μπορεί να είσαι αδύναμος, αλλά αυτός που θα σε εκμεταλλευτεί/κοροϊδέψει/κακοποιήσει
θα βρεί μπροστά του της δίκης τον οφθαλμό που τα πάνθ’ορά και θα του χέσει τον
πατέρα! OMGκαι τρία λολ! Το δίκιο
σου, θα το δώσεις μόνο εσύ στον εαυτό σου και εσύ θα παλέψεις για αυτό. Και
επειδή το δίκαιο συνήθως είναι του δυνατού, αν δεν μπορείς να γίνεις δυνατός,
μπορείς να γίνεις ή undercover (γιουρμαϊλάβερ), ή κότα. Οι ήρωες που τα
λένε σταράτα δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο. Το να είσαι ειλικρινής
είναι καθαρή ηλιθιότητα. Το να πηγαίνεις στην πορεία με το κεφάλι ψηλά, όταν
υπάρχουν τόσοι χαφιέδες, δεν είναι φρόνιμο. Ρούχα καθώς πρέπει, να μην μοιάζεις
διαδηλωτής και έριχνες τα μάτια σου μικρή μου χαμηλά. Ο μάχη είναι άνιση. Δεν
θα πας ποτέ σε κατά μέτωπο συμπλοκή όταν ο εχθρός υπερτερεί. Στον πόλεμο η
μέθοδος είναι να αποφεύγουμε ότι είναι ισχυρό και να προσβάλλουμε ό,τι είναι
ασθενές. (Σαν Τσού αθάνατε!)
Έριχνες τα μάτια σου μικρή μου χαμηλά
Αφέλεια, γιατί πιστεύω
ότι ο κόσμος είναι καλός. Ότι οι άνθρωποι νοιάζονται για κάτι εκτός από την
πάρτη τους. Αφέλεια, γιατί θεωρώ ότι η ευγένεια είναι ο μοναδικός τρόπος συμπεριφοράς
για κάποιον που σέβεται τον εαυτό του. Αφέλεια, γιατί περιμένω από κάποιον που
δίνει τον λόγο του, να τον τηρήσει. Αφέλεια, γιατί είμαι αυθεντική σε ότι κάνω.
Αφέλεια, γιατί περιμένω να ισχύουν οι σχέσεις αιτίας αποτελέσματος που έχω
μάθει να περιμένω. Αφέλεια, γιατί τελικά οι νόμοι της ζωής δεν είναι αυτοί που
μου μάθανε! Αφέλεια, γιατί οι καλοί στο τέλος δεν νικάνε και εγώ ποντάρω μόνο
και πάντα στους καλούς...
Ευτυχώς πέρασε και ο Άγιος Βαλεντίνος και είμαστε ακόμα ζωντανοί. Αυτή η γιορτή είτε είσαι ερωτευμένος, είτε όχι, είναι καταδικασμένη να στεφθεί με παταγώδη αποτυχία, γιατί εγείρει προσδοκίες που κανένας θνητός δεν είναι ικανός να φέρει εις πέρας. Εκτός και αν είσαι πραγματικά ΠΟΛΥ ερωτευμένος και δεν σου κάνει διαφορά αν είναι του Αγίου Βαλεντίνου, ή του προφήτη Ναούμ, άρα πάλι στο ίδιο σημείο καταλήγουμε. Να μην μιλήσω για την κοινωνική πίεση που δέχεσαι, όποια και αν είναι η συναισθηματική σου κατάσταση. Αν γιορτάζεις, τότε είσαι χαζοχαρούμενο, ρηχό πλάσμα της κατανάλωσης, αν δεν γιορτάζεις, είσαι νευρωτική ανέραστη. Lose – lose situation. Κάθεσαι υπομονετικά στα αυγά σου και περιμένεις να τελειώσει αυτή η μέρα. Έχει ακριβώς την ίδια διάρκεια με τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου, αλλά αυτή τη συγκεκριμένη μέρα θα μπεί σε εφαρμογή η θεωρία της σχετικότητας και θα την κάνει να περάσει τόσο σχετικιστικά αργά που θα σου κάνει τα νεύρα κρόσια/κορδέλες/δαντέλες και σαν γνήσιο, τρυφερό θηλυκό θα θες να βγεις στην βεράντα και πεταρίζοντας τα βλέφαρα σαγηνευτικά, με τρυφερότητα και ευαισθησία να φωνάξεις στο σύμπαν ότι τον παίρνει!
Την στιγμή που έκανα την ανάρτηση που έλεγε ότι είμαι αισιόδοξη για την δουλειά μου, ήξερα ότι κάτι θα στραβώσει. Και όντως στράβωσε αδερφάκι μου! Αλάνθαστο το ένστικτο μου γαμώτο, σαν το κανάτι της Βασιλειάδου! Οκ, προβλήματα στην δουλειά. Στο κάτω κάτω της γραφής δεν είναι η πρώτη μου φορά, που δέχτηκα χτυπήματα, μα τα ξεπέρασα και αυτά. Το μεγαλείο των ελληνικών cult λαϊκών τραγουδιών, βλέπε Μενιδιάτης, Γαβαλάς, Περπινιάδης κλπ, βρίσκεται στα κρουστά και στην φάρφισα. (Τούμπα, τούμπα, παραρά, τούμπα, τούμπα, παραρα ρα ρα) Από ερασιτεχνική διαστροφή προσέχω κάτι τέτοια, όπως τους αντιχρονισμούς που δίνουν σε ένα τραγούδι όλη του την προσωπικότητα.
Θα κάνω σήμερα ένα μικρό post Ballantine's (άντε, άσπρο πάτο) αφιέρωμα σε λαϊκά ερωτικά τραγούδια του καημού και του αναστεναγμού, παραφράζοντας τα ελαφρώς για να ταιριάζουν στην σημερινή πραγματικότητα, γιατί έτσι μας αρέσει! Απολαύστε ανεύθυνα:
«Στο κάτω κάτω της γραφής δεν είμαι και ο μοναδικός, που την δουλειά μου έχασα και ζω στον κόσμο άνεργος»
«Νηστικέ μου έρωτα, αχ, έρωτα ψητέ, ότι τώρα έφαγα, δεν έφαγα ποτέ!»
«Σε παρακαλώ απόψε την ΔΕΗ μου μπες και κόψε!»
«Είδα τα ρούχα σου σκισμένα καλή μου και ράγισε η ψυχή μου»
«Έφαγα τη γη με ένα κουταλάκι, σκίζω τα βουνά, με ένα ξυραφάκι»
(Προσευχή, Περπινιάδης)
«Δεν θέλω την κυλότα κανενός, φέρτε μου πίσω αυτή που μου’χουν πάρει»
(Αυτό αν ισχυρισθώ ότι είναι δικής μου έμπνευσης θα πέσει το ταβάνι να με πλακώσει. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στον Χάρυ Κλυν)
αριστοτεχνικό και τσαχπίνικο σόλο farfisa στο 2.15
«Να χα χίλια τζάκια, εσένα να θερμαίνω. Να χα εκατό αχλαδιές, να ζεσταινόμασταν και χθες. Γιατί μια μασιά που έχω, πια το ρίγος δεν αντέχω»
Ειδική αφιέρωση στους γνωστούς δημοκράτες της κυβέρνησης, τα ονόματα είναι περιττά, χωρίς πολλές παραφράσεις, αλλά μετά συντόμου ερμηνείας :
«Ααααα! Γιατί με διώχνεις (από το δημόσιο), άπονε, αχ και πάντα με πικραίνεις, αχ, ααααχ. Τί σου χω κάνει και με πληρώνεις σαν ζητιάνο. Είμαι φτωχόπαιδο, τί θέλεις να σου κάνω; Θέλεις να πεθάνω; Δεν έχω να σου δώσω παλάτια και λεφτά. Εσύ αν θέλεις φόρους, εγώ έχω απ’αυτά!» (φράση ακολουθούμενη από χαρακτηριστική χειρονομία)
«Όταν βγαίνεις απ’ το σαλόνι, τότε ο Δένδιας σε μαλώνει. Και αρχινάνε τα γκαζάκια και ψεκάζουν τα ΜΑΤ-άκια»
«Σήκω πάνω, κάτσε κάτω, αγανάκτησα και βλαστήμησα την ώρα που δεν σε μαύρισα. Ώσπου έγινα θηρίο και επαναστάτησα!» (Τούμπου, τούμπου, ταπ, ταπ, ταπ)
Αααχ η άτιμη, έτοιμη την έχω την ατάκα. Θα μπορούσα να κάνω καριέρα στην διαφήμιση, αλλά με κέρδισε η Φυσική!
Γαμώτο το τί πλάκα χάνω που δεν βλέπω ειδήσεις στο Mega δεν λέγεται! Τον Πρετεντέρη προχθές τον έπιασε κωλοπιλάλα και χτυπιότανε ότι οι αγρότες πήραν τις επιδοτήσεις και αντί να τις κάνουν τρακτέρ, τις κάνανε καγιέν και αν κάποιος ρίξει μια ματιά στο μπλόκο της Νίκαιας θα βεβαιωθεί για του λόγου το αληθές.
Όταν ένας ψημένος αγρότης πνιγμένος από το δίκιο είπε χτες σε «ενημερωτική εκπομπή» ότι το 80% των αγροτών παίρνουν το 20% των επιδοτήσεων (δημοκρατικό, δεν λέω) και έλεγε ο άνθρωπος ότι εμείς με τις επιδοτήσεις δεν είμαστε πλούσιοι, φτωχοί άνθρωποι είμαστε, με τα λεφτά των επιδοτήσεων πήραμε μηχανήματα (τρακτέρ και άλλα). Για να του απαντήσει ο βολεμένος δημοσιογράφος στο στούντιο ότι δεν τα χρειάζονται ΟΛΑ αυτά τα μηχανήματα! Γιατί οι αγρότες χρειάζονται την άδεια του κάθε παπαρίσκου για να έχουν τρακτέρ και να μην θερίζουν το στάρι με το δρεπάνι! Απλά δεν έχει ιδρώσει ποτέ ο κώλος – ναι ο κώλος – κανενός από τους παρεπιδημούντες εν τω Φαλήρω να δεί πώς σκάβεται το αμπέλι, πως μαζεύονται οι ελιές, πως ποτίζονται τα βαμπάκια. Ας πάει ο κύριος Ρουμπάτης ΜΙΑ μέρα να οργώσει με το τρακτέρ, που το θεωρεί πολυτέλεια, και όχι με το αλέτρι που το σέρνουν βόδια και είναι όντως κουραστικό, πάει να οργώσει ένα χωράφι, όχι στο βουνό, αλλά στον κάμπο, όχι με πέτρες, αλλά με καθαρό χώμα, όχι μούσκεμο και βαρύ, αλλά στεγνό και ελαφρύ χωράφι και αν δεν του βγεί η πίστη εμένα να με φτύσεις! Και αν πάει ποτέ να οργώσει, εμένα να με χέσεις! Γιατί είναι εύκολο να λές την γνώμη σου από τον καναπέ, αλλά αν δεν έχεις ζήσει αγροτική ζωή, η γνώμη σου απλά δεν μετράει. Και τα έχω πάρει κρανίο, γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αγροτική περιοχή της Φθιώτιδας και έζησα την κούραση του πατέρα μου όταν γυρνούσε από το χωράφι, την αγωνία του όταν δεν είχαν οι ελιές καρπό, πάλι την αγωνία του όταν είχαν, αλλά τότε οι έμποροι κορόιδευαν τους παραγωγούς για να πάρουν τον καρπό για μια μπουκιά ψωμί...
Μισό λεπτάκι να σας εξηγήσω, γιατί είναι φυσικό όσοι έχουν μεγαλώσει στην Αθήνα να μην μπορούν να καταλάβουν προς τί η οργή των αγροτών. Όταν είσαι υπάλληλος παίρνεις μισθό κάθε μήνα. Όταν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας πληρώνεσαι κάθε φορά που παρέχεις υπηρεσίες. Όταν είσαι αγρότης δουλεύεις μια χρονιά ολόκληρη για να πληρωθείς μόνο μία φορά, την εποχή που θα πουλήσεις τα προϊόντα σου. Συνήθως το χρονικό παράθυρο της καρποφορίας είναι μικρό και αυτό περιορίζει και την συλλογή. Και βέβαια τόσο η συλλογή του καρπού, όσο και η καλλιέργεια μπορεί να επηρεαστεί από τον καύσωνα, την χαλαζόπτωση, τον παγετό, τον δάκο, την μουχρίτσα, την ακρίδα και ότι μπορείς να φανταστείς. Η δουλειά λοιπόν του αγρότη είναι να καταπολεμά τους παράγοντες που παλεύονται και να προσεύχεται για τα καιρικά φαινόμενα. Όταν το ντοματάκι ωριμάσει, πρέπει να μαζευτεί! Και όταν μαζευτεί πρέπει να πάει το πολύ σε μία μέρα στο εργοστάσιο, αλλιώς ξινίζει. Ε, λοιπόν τη μέρα που σου έχει πει ο έμπορος ότι θα έρθει το φορτηγό στο χωράφι να πάρει την ντομάτα σου, εσύ πας με τους εργάτες και μαζεύεις. Έρχεται όμως το απόγευμα και το φορτηγό είναι άφαντο! Και μετά σου λέει ο έμπορας ότι θα έρθει αύριο, αλλά δεν θα σου δώσει 14 δραχμές το κιλό, όπως είχατε συμφωνήσει, αλλά 7 και αν θες! Μπορείς να κάνεις και αλλιώς; Θα αφήσεις τον κόπο σου να ξινίσει στο χωράφι; Θες να φωνάξεις, να σπάσεις πράγματα, να τον καρυδώσεις, αλλά δεν μπορείς γιατί πρέπει να τον πάρεις με το καλό και τα παρακάλια για να σου δώσει τρίμηνη επιταγή εξόφλησης και όχι εξάμηνη. Και εν τω μεταξύ έχεις να πληρώσεις βενζίνη στο τρακτέρ, σπόρους, λιπάσματα, σωλήνες για ποτίσματα, μπεκάκια, μεροκάματα για το σκάλισμα, για την συγκομιδή και να φάει και η οικογένεια. Ο κόπος; Ο κόπος δεν μετράει ποτέ! Ούτε το κρύο πάνω στο τρακτέρ..
Σήμερα το πρωί αγρότες από την Φθιώτιδα προσπάθησαν να κλείσουν ειρηνικά τον δρόμο για μία ώρα περίπου. Πήγαν χωρίς τρακτέρ και όταν προσπάθησαν να κλείσουν τον δρόμο, εκεί τους περίμεναν τα ΜΑΤ (ΜΑΤ στην Φθιώτιδα; Θα τρελαθούμε;) και η περιοχή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης.Τα επεισόδια έγιναν στην εθνική οδό έξω από τη Λαμία, στον κόμβο της Ανθήλης. Έπεσαν χημικά, δακρυγόνα ακόμα και σε ηλικιωμένους. Σε ένα βιντεάκι είναι δύο θείτσες γύρω στα 70 που ακουμπάνε αποκαμωμένες στη διαχωριστική νησίδα του δρόμου και μία αγανακτισμένη φωνάζει: «ίσχους, ίσχους, λπάμι πάρα πουλί!». Ρε παιδιά, όχι επειδή καταλαβαίνω τί λέει, καμιά φορά όταν είμαι θυμωμένη μιλάω και εγώ έτσι, αλλά μου φάνηκε η πιο γνήσια διαμαρτυρία που έχω ακούσει ποτέ! Μόνο που επειδή οι αγρότες έχουν γνήσια οργή και δεν υπακούουν σε συγκεκριμένη κομματική γραμμή, ελεύθερα και αυθόρμητα πλακώθηκαν στο ξύλο με τα ΜΑΤ!!! Και έβγαλαν τον αστυνομικό διευθυντή Φθιώτιδας από το αυτοκίνητό και του έσκισαν τα ρούχα. Εντάξει, δεν του έσκισαν και το καλσόν!
"Δεν θέλαμε να φτάσουμε εδώ. Από εδώ και πέρα, όλο τέτοια θα βλέπετε". Περισσότερο ξύλο
Ακολούθησαν συλλήψεις και όταν πήγαν αγρότες έξω από την αστυνομική Διεύθυνσης Φθιώτιδας για να συμπαρασταθούν στους συλληφθέντες αγρότες, είχε σαν αποτέλεσμα να συλληφθούν και αυτοί! Αυτά είναι! Ιέπ κύριους! Πού ιπάς; Η μάν' σ' δε σ' ήμαθε τράπς; Να μην διαμαρτύρεσαι, να είσαι φρόνιμος και να μην έχεις μπλεξίματα με την αστυνομία;
Mama tried to raise me better
19/2/2013 update: Επειδή όλοι οι αγρότες δεν είναι ίδιοι
Οπως προκύπτει από τα ίδια τα στοιχεία της Κομισιόν, το 80% από τα 55 δισ. ευρώ των επιδοτήσεων που διατίθενται κάθε χρόνο συνολικά στα κράτη – μέλη της ΕΕ, στο πλαίσιο της περιβόητης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), εισπράττεται από τους μεγαλογαιοκτήμονες, δηλαδή από το μεγάλο κεφάλαιο. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο «ελληνικό». Στην Αγγλία, για παράδειγμα, όπως αποκαλύφθηκε το 2007, τις μεγαλύτερες αγροτικές επιδοτήσεις τις μοιράζονται η …βασιλική οικογένεια και διάφοροι άλλοι πάμπλουτοι «ευγενείς». Όπως προέκυψε, η βασίλισσα Ελισάβετ εισέπραττε από (...αγροτικές) επιδοτήσεις 544.000 στερλίνες ετησίως, ο διάδοχος Κάρολος 225.000 στερλίνες, ο δούκας του Μάρλμπορο 370.000 στερλίνες, ο δούκας του Ουεστμίνστερ 325.000, ο δούκας του Μπρέντφορντ 380.000, ο κόμης του Λέστερ 250.000 στερλίνες.
Κάθομαι στην κουζίνα και μαγειρεύω αρακά λαδερό με καροτάκια και μιλάω στον εαυτό μου. Πώς νιώθεις σήμερα Νάντια; Μμμμ, ωραία το πέτυχες το φαγητό, τρυφερό, χυλωμένο, νόστιμο, μπράβο κορίτσι μου! Από τότε που ξεκίνησα αυτή την άσκηση, δηλαδή να με ρωτάω πώς αισθάνομαι και ποια είναι η γνώμη μου, διαπίστωσα με πραγματική έκπληξη ότι συνήθως η απάντηση ήταν διαφορετική από αυτή που περίμενα. (μπρονξ?) Για όποιον δεν κατάλαβε, εγώ, ο εαυτός μου, περίμενα διαφορετική την απάντηση που έδινε ο εαυτός μου σε αυτό που τον ρωτούσε ο εαυτός μου! Συννενοηθήκαμε! Αυτό που περίμενα να ακούσω ήταν η υποτιθέμενη γνώμη/συναίσθημά μου, που νόμιζα τρομάρα μου ότι ήξερα γιατί με θεωρούσα τέρας αυτογνωσίας, (φτού να μην με βασκάνω), ΑΛΛΑ τελικά διαπίστωσα με οδύνη ότι αυτό που είχα συνηθίσει να απαντάω ήταν η απάντηση που ξέρω ότι περιμένουν οι άλλοι από εμένα, και χρόνο με τον χρόνο έχω αποδεχτεί και υιοθετήσει, νομίζωντας ταυτόχρονα ότι είναι δική μου. Boy was I wrong! Δεν ήταν όμως. Το να ξέρεις τί νιώθεις φαίνεται ευκολότερο απ΄όσο είναι. Κάνω λοιπόν την ερώτηση: «Πώς νιώθεις Νάντια;» και περιμένω. Συνήθως παίρνει αρκετή ώρα να πάρω απάντηση που μπορεί να είναι: νιώθω χαρά, νιώθω ελπίδα, νιώθω φόβο, νιώθω ΠΑΝΙΚΟ, πάρε με από εδώ τρέχοντας έχω χεστεί από τον φόβο μου!
Σήμερα το πρωί στο δρόμο για την δουλειά που θυμήθηκα να με ξαναρωτήσω, μου απάντησα ότι είμαι αισιόδοξη! Αισιόδοξη; Τί είναι δω, τούτο πάλι! Δεν είχα κανένα σοβαρό λόγο για να είμαι αισιόδοξη, πήγαινα περπατώντας στην δουλειά για να αντιμετωπίσω άλλη μία απαιτητική ημέρα και (ώπα μανδάμ, νομίζω το βρήκαμε) δεν είχα απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Αισθανόμουν αισιοδοξία για την υγεία μου, για την δουλειά μου και για το σημερινό πρωινό. Και αμέσως ξεκίνησε ο νοητικός διάλογος/γρύλος. «Μήπως είσαι και εσύ από τους αισιόδοξους του Πρετεντέρη; Ώρες είναι να μας βρει κανένα κακό!» Σαφέστατα δεν είμαι αισιόδοξη για την πορεία της χώρας, (μαλακίες να λέμε τώρα;) για τα οικονομικά μου, για το μέλλον. Σήμερα όμως το πρωί ήμουν αισιόδοξη για τρία πράγματα: Την υγεία μου, τη δουλειά μου και το σημερινό πρωινό. Τέλος. Τίποτα περισσότερο.
Μας συμβαίνει να ανησυχούμε για το μέλλον, να ανησυχούμε για το «πάντα». Το πάντα δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνο το τώρα και το έχω θυσιάσει άπειρες φορές στον βωμό του αύριο, το οποίο δεν έρχεται ποτέ και ξεχνάω να ξοδέψω τα μετρητά μου που είναι το σήμερα! Σήμερα έχω έρθει λίγο πιο κοντά σε αυτό που νιώθω, που στην δική μου περίπτωση μεταφράζεται: σε αυτό που ΕΙΜΑΙ! Άλλοι άνθρωποι είναι αυτό που σκέφτονται, εγώ είμαι αυτό που νιώθω, ακόμα και αν δεν μπορώ να το προσδιορίσω πλήρως..
Μερικές αποσπασματικές σημερινές σκέψεις. Χωρίς εισαγωγικά! Ετσι ξερά!
Ακούω στο ραδιόφωνο μία εκπομπή. Ο εκφωνητής κάποια στιγμή αναφέρει μήνυμα ακροατή ότι ο κτηνοτρόφος πατέρας του λάδωνε τον υπάλληλο και δήλωνε για τις επιδοτήσεις 100 πρόβατα, αντί για τα 50 πρόβατα που πράγματι είχε. Τα συμπεράσματα δικά μας, λέει ο εκφωνητής. Για να δω τί συμπεράσματα βγάζω...
Ας υπολογίσουμε ότι το κεφάλι το πρόβατο είναι επιδότηση 50€ τον χρόνο Δηλαδή επιπλέον επιδότηση 2.500ευρώ επιπλέον εισόδημα σε έναν κτηνοτρόφο με τα οποία πρέπει να καλύψει τις ζωοτροφές, τις βενζίνες, τα φάρμακα και να αποζημιωθεί για την ελλειπή παροχή παιδείας και υγείας στην ορεινή του περιοχή. (Έχω μεγαλώσει στην επαρχία και ΞΕΡΩ. Και ήμουν σε παραθαλάσσια περιοχή, δεν μπορώ καν να φανταστώ τί συνθήκες επικρατούν στα ορεινά. Όποια παπαρίτσα πει οποιοσδήποτε κατά φαντασίαν/wannabe οικονομολόγος απλά δεν μετράει!) Χρειάζονται 1.120.000 «πονηροί» κτηνοτρόφοι για να ρεφάρουν τα άχρηστα υποβρύχια που γέρνουν και τα υπέγραψε ένας υπουργός. Για να ισορροπήσει η ζυγαριά δηλαδή βάζουμε στην μία μεριά έναν και στην άλλη ένα εκατομμύριο εκατόν είκοσι χιλιάδες. Κατά πώς μου φαίνεται ότι δεν έχουν την ίδια βαρύτητα... (Συνήθως η αποζημίωση ανά κεφαλή αιγοπροβάτου σε περίπτωση θανάτου ήταν 44€, ενώ η απλή αποζημίωση 31€/κεφαλή. Απόψε όμως εγώ έχω χουβαρνταλίκια. Κυρ Στέφανε, 50€ το πρόβατο, τ’ακούς;) Το ποσό του μισθού του υπουργού Γεωργίας και του εκάστοτε Διευθύνοντος Συμβούλου ΕΛΓΑ δεν το έβαλα στα συμπεράσματα. Τα έρμα συμπεράσματα όμως δεν σταματάνε εκεί. Πάνε και παρακάτω.
Καπάκι θυμήθηκα την καραμέλλα του ΦΠΑ. Για τους «κλέφτες» που δεν τον αποδίδουν στο κράτος ως όφειλαν. Το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος (μεγάλη η χάρη του) χρωστάει στο κράτος ΦΠΑ ύψους 500εκ ευρώ, δηλαδή όσο και δυόμιση χιλιάδες Κιμούληδες. ΦΠΑ που επίσης δεν αποδίδουν τα ΙΕΚ Ξυνή, οι εφοπλιστές, ναι αυτοί που δεν πληρώνουν τους ναυτεργάτες και πάει λέγοντας.
Το συμπέρασμα είναι όντως δικό μου. Το μπαλάκι είναι στην εξέδρα και στον αγωνιστικό χώρο γίνεται το σύστριγγλο!
Έχει τρελαθεί ο κόσμος με την επέτειο θανάτου του Ξυλούρη! Άλλες χρονιές δεν γινόταν αυτός ο χαμός. Ωραία είναι πάντως γιατί παίζουν παντού τραγούδια του. (Και του Στράτου Διονυσίου, αλλά αυτό είναι για την προώθηση του σημερινού φύλλου μιας εφημερίδας, πολύ Διονυσίου όμως βρε παλιατζή μου!) Θυμάμαι την μάνα μου να κλαίει όποτε άκουγε Ξυλούρη και έλεγε ότι ήταν ιδεολόγος. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι η μπαλάντα του κυρ Μέντιου που εκτός από εκπληκτική ποίηση έχει και αναθεματισμένη μουσική και ενορχήστρωση.Εκτυλίσσεται εν συντομία όλη η ιστορία του κάματου και της εκμετάλλευσης. Ειδικά από το σημείο (2.50’’) που λέει a cappella και pianissimo «κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει..» για να το επαναλάβει σταδιακά όλο και πιο δυνατά με την συνοδεία αρπισμών και φλάουτου, όλο και πιο παθιασμένα, ώσπου το φλάουτο ξεφεύγει εντελώς στο «άηντε θύμα, άντε ψώνιο..» σαν να μουρμουράει μέσα σου ο εκνευρισμός από την αδικία και την καταπίεση και σου έρχεται να πεταχτείς επάνω και να κάνεις κάτι... Και τί να κάνουμε; Σάματις έχουμε και τίποτα να κάνουμε; Για να μην διαλυθούν οι συγκεντρώσεις με ξύλο και χημικά θα πρέπει να έχουμε μαζευτεί να παίξουμε τα βλέφαρά μας! Και μένει ο ντουνιάς χωρίς κάθαρση (με την τραγική έννοια) Νικολάκη!
Για εντελώς ανεξήγητο λόγο στην εισαγωγή βίντεο από το youtube δεν με βγάζει με την καμία στο βίντεο που θέλω εγώ να βάλω, δηλαδή του Ξυλούρη και όχι του Σφακιανάκη, του Ρουμελιώτη, του λυκείου Ηγουμενίτσας ή του Λυκείου Ηρακλείου. Αλλά το καλό το παλικάρι, περπατάει στα κάρβουνα, το τραγούδι λοιπόν εδώ:
Φερμιόνια, μποζόνια, μέσος αριθμός κατάληψης σου λέω, αριθμός σωματιδίων, παίρνεις το ολοκλήρωμα σε όλες τις ενέργειες, περπατάω στην Κηφισίας γρήγορα, μιλάω δυνατά με την φίλη μου, κουνάω χέρια με ενθουσιασμό... Εκεί στην γωνία της Κηφισίας μια παρουσία.. η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο..
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο «φτιάξιμο» από την στιγμή της δοκιμασίας
για κάτι στο οποίο πολεμάς και προετοιμάζεσαι για καιρό. Έχεις ασχοληθεί, έχεις
βάλει ενέργεια και κάποιες λίγες στιγμές, έχεις δοθεί κιόλας! Η στιγμή που έρχεται
μπροστά σου η δοκιμασία και το πιάνεις σιγά σιγά, δειλά ίσως, από τα εύκολα
σημεία, σαν εραστή που τώρα γνωρίζεις και δεν θέλεις να ενθουσιαστείς πολύ,
πριν να τον κατακτήσεις και να σε κατακτήσει. Και σιγά σιγά, καθώς ξεθαρρεύεις,
προχωράς και μετράς τις δυνάμεις και τις ικανότητές σου και σου βγαίνουν καλές
για να αντιμετωπίσεις ολοκληρωτικά αυτό που έχεις εμπρός σου, βουτάς για τα
καλά στη δυσκολία με τα μούτρα, και τρέμοντας και σπαρταρώντας άλλοτε από φόβο
και άλλοτε από ικανοποίηση, φτάνεις όλο και πιο μακρυά. Ξαναβρίσκεις τον εαυτό
σου, ξαναβρίσκεις το εδώ και το τώρα. Μελετάς και την υποπερίπτωση, δείχνεις
και το αξίωμα, κάνεις και μία (μικρή) επίδειξη των ικανοτήτων σου, πάντα
τρέμοντας. Από αγωνία, από λαχτάρα, ή από χαρά; Δεν ξέρω να τα ξεχωρίσω! Όλα
μαζί και καθένα χωριστά ταυτόχρονα. Μέχρι που να τα δώσεις όλα! Αχ, Θεέ μου! Αυτή
η μοναδική στιγμή που μπορείς να αποδείξεις ότι αυτό που σου ζητείται είναι
κτήμα σου, ότι είσαι καλός αρκετά... Δεν
χρειάζεται να περιμένεις το επίσημο αποτέλεσμα. Το ξέρεις! Love, tolovemebaby! Αυτό που δονείται και
πάλλεται κάτω από την μπλούζα σου, χοροπηδάει σαν τρελό, σαν χαρούμενο μικρό
παιδί που μόλις βγήκε από το Λούνα Παρκ ξεκαρδισμένο στα γέλια!
