Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Κόκκινο κρίνο στην αλάνα

"Όμως εσύ που δεν έχεις φωνή, πού θα σταθείς να απαγκιάσεις; Πώς θα σμίξεις το φως με το χώμα;" 
Γ.Ρ.


Francisco Goya, The Third of May 1808 in Madrid: the executions on Principe Pio hill, 1808, 1814-15, oil on canvas, 8' 9" x 13' 4" (Museo del Prado, Madrid)

Στις 2 Μαϊου 1808 οι Ισπανοί επαναστάτησαν ενάντια στον επιβεβλημένο από τους Γάλλους βασιλιά Ιωσήφ Βοναπάρτη, ενώ η βασιλική οικογένεια της Ισπανίας είχε από καιρό εγκαταλείψει την χώρα. Η μάχη έγινε με πενιχρό και ακατάλληλο οπλισμό, όπως αγροτικά εργαλεία και μπαλτάδες, χατζάρες και ότι μέσα διέθεταν οι Ισπανοί επαναστάτες και ήταν εξ αρχής καταδικασμένη. Οι δρόμοι της Μαδρίτης πλημυρίζουν αίμα. 

Στις 3 Μαϊου οι Γάλλοι στρατιώτες εκτελούν όλους τους αιχμάλωτους Ισπανούς επαναστάτες. Το 1814 ο Φρανσίσκο Γκόγια, ζωγραφίζει σε δύο πίνακες "η 2η Μαϊου 1808" και "η 3η Μαϊου 1808" τα γεγονότα της Ισπανικής Αντίστασης. Στον πίνακα 3η Μαϊου οι Γάλλοι στρατιώτες σημαδεύουν έναν Ισπανό που ανοίγει τα χέρια σαν σημάδι υποταγής σε εκείνους και στη μοίρα. Μπορεί και να είναι χειρονομία αντίστασης. Μπορεί και θάρρους. 

Αριστερά νεκροί που μόλις εκτελέστηκαν, από κάτω του το αίμα τους που σύντομα θα ενωθεί με το δικό του, στην άλλη πλευρά μια ατελείωτη σειρά από Ισπανούς επαναστάτες που σύντομα θα έρθουν στη θέση του. Η σειρά τείνει προς την πόλη και τον πολιτισμό, αλλά στο σημείο της εκτέλεσης συμβαίνει μια επίδειξη απανθρωπιάς των ανθρώπων προς τους ανθρώπους. Ο ζωγράφος επίτηδες και συμβολικά δίνει τον χρόνο εκτέλεσης τη νύχτα. Τον ανθρωπισμό τον καλύπτει το σκοτάδι. 

Η κεντρική φιγούρα είναι ξεκάθαρα ένας φτωχός εργάτης, που με τα χέρια ανοιχτά γίνεται Χριστός και θυσιάζεται για τους συμπατριώτες του. Το φως από το μοναδικό φανάρι, λούζει το θλιμμένο του πρόσωπο. Είναι απογοητευμένος; Τί μπορεί να λέει; Ίσως, "Ζήτω η πατρίδα!", "Νενικήκαμεν!", "Γιατί;", "Αξίζει να ζεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει", "Εγώ πεθαίνω, αλλά θα έρθουν άλλοι στη θέση μου", "Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει". Ότι και αν υποθέσουμε, ότι λόγια και αν του βάλουμε στο στόμα, είναι δυνατόν να έχουμε δίκαιο. Από την άλλη, οι εκτελεστές, σκυφτοί, σαν έντομα, εκτελούν εντολές χωρίς νοητική και συναισθηματική εμπλοκή. Απαγκιστρώνονται από την ανθρώπινη ιδιότητα, και γίνονται όργανα μιας απάνθρωπης εντολής. "Σκοπεύσατε... πυρ!" 

Ένας μαχητής της ελευθερίας, πεθαίνει εδώ μπροστά μας. Όχι στη μάχη, αλλά άδοξα, σαν ζώο, σε μια εκτέλεση. Ο μαχητής της ελευθερίας των αιώνων, πεθαίνει κάθε φορά εκτελεσμένος από το κακό. Εκείνη τη στιγμή το κακό ήταν οι Γάλλοι, έκτοτε όμως το κακό έχει λάβει πολλά πρόσωπα. Πολλά και γνωστά πρόσωπα. Σκοτεινά πρόσωπα. Μόνο ο μαχητής είναι φωτεινός και αιώνιος νεκρός.



Francisco Goya, Third of May, 1808, 1814-15 (detail)

Εμένα ο νους μου την ώρα που στεκόμουν μπροστά στον πίνακα, συμπτωματικά στις 3 Μαϊου 2014, πήγε στους 200 εκτελεσμένους της Καισαριανής. Πήγε στον Νίκο Μπελογιάννη. Πήγε σε έναν Ήλιο που έπεσε αθόρυβα από την πίεση και την αδικία... Αλλά αυτό ήταν μόνο ένα στιγμιότυπο της "Εκτέλεσης". Έχουν προηγηθεί πολλοί και ακολουθούν και άλλοι. Και αυτό λέγεται "έλλειψη ανθρωπισμού"


Α. Τάσσου, ξυλογραφία στη μνήμη των εκτελεσμένων της Καισαριανής


"Γιατί οι άνθρωποι δεν πεθαίνουνε πια
μα συνεχίζουν την πάλη απ' το πόστο που πέσανε,
ίσαμε να βρεθεί η νίκη στα χέρια σας
τα κατάκοπα, τα φαγωμένα, τα νεκρά, 
γιατί άλλα κόκκινα χέρια, άμα πέσουν τα χέρια σας, 
θα σπείρουν σ' ολον τον κόσμο τα οστά των ηρώων σας,
κι έτσι ο σπόρος θα γεμίσει πια όλη τη γη
κι η γης μας επί τέλους
επί τέλους θα καρπίσει"
P. Neruda



(Τώρα τί να κάνω που δεν μου πολυαρέσει ο Νταλάρας, αλλά έλα που αυτό το τραγούδι δεν το έχει πει άλλος)


Η ανάρτηση γράφτηκε με αφορμή την εξέταση της νεοελληνικής γλώσας των πανελλαδικών για την έλλειψη ανθρωπισμού και όλα τα υπέροχα, ιδεαλιστικά κατεβατά που έγραψαν οι "καλά προετοιμασμένοι" έφηβοι της χώρας, που έχει γεμίσει το κεφάλι τους Παπανούτσο, αλλά οι καρδιές τους προσπαθούν να βρουν τρόπο να επικοινωνήσουν όλα τους τα όνειρα, όταν η εκπαίδευση τους χαντακώνει στην επαναλαμβανόμενη μετριότητα. Έτσι θυμήθηκα τον συγκλονιστικό πίνακα του Φρανθίθκο Γκόγια "Η Εκτέλεση" που λέει τα πάντα για τον ανθρωπισμό. Θα ήθελα να μπορούσα τώρα να πάρω μέρος στις εξετάσεις, για να μπορέσω να γράψω αυτό που πραγματικά θέλω, χωρίς κλισέ, χωρίς αγωνία για το μέλλον μου.


Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Του Βόλου τα εννιάμερα

Την καλή μου ανατροφή και την ευγενική μου φυσιογνωμία την έβαλα προχτές κατά λάθος στο πλυντήριο μαζί με τα λερωμένα, τ' άπλυτα, τα παραπεταμένα των εκλεγμένων των αυτοδιοικητικών εκλογών και άφρισε σαν το συντριβάνι στο Σύνταγμα. Δεν είναι να απορούμε που σε μια χώρα που έχει υποφέρει οικονομικά και ηθικά τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα. 







Κατ' αρχάς υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι η συγκέντρωση του κυβερνώντος κόμματος ήταν για την μάζα και ως εκ τούτου αφού δεν είχε κόσμο ήταν αποτυχημένη. Φυσικά και ό-χι. Η δεξίωση (περί αυτής πρόκειται) ήταν για λίγους και εκλεκτούς. Όχι για την πλέμπα. Ήταν για λίγους μεγαλοεπιχειρηματίες. Εκεί γύρω στα 1500 άτομα. Και επειδή το Κίνγκ Τζώρτζ δεν είχε κατάλληλη αίθουσα, το κάνανε παραδίπλα, με VIP θεωρεία, εκλεκτό catering, το χαβιάρι μαύρο και το κρασί παλιό. Μόνο που αντί για συντριβάνι με λιωμένη σοκολάτα, βάλανε συντριβάνι με νερό. Και τα κανάλια ορθώς είπαν ότι η εν λόγω συγκέντρωση ήτο μέγα πλήθος και κυρίως μέγα πάθος. Ενώ οι θειάδες που βλέποντας τηλεόραση κουνούσαν το κεφάλι τους πέρα δώθε και να μονολογούσαν "τσ, τς, τς, λαοθάλασσα" υπέπεσαν σε ένα συστημικό λάθος. Δεν ήτο λαοθάλασσα! Ήτο κεφαλαιοθάλασσα! 

Οι περισσότεροι ψηφοφόροι είδαν την εκπροσώπηση των ελληνικών συμφερόντων στην Ευρωβουλή (εδώ πάει ο τίτλος της ανάρτησης, πουθενά αλλού) ως συνέχιση ένδοξων αθλητικών στιγμών, μια στιγμή, μου ξανάρχονται ένα-ένα, χρόνια δοξασμένα. Εξ άλλου 29 σύνδεσμοι οπαδών του ΠΑΟΚ συνιστούν Ζαγοράκη. 


Εν τω μεταξύ λίγο πιο νότια ο νέος δήμαρχος Βόλου έχει αναλάβει να ξηλώσει το ύφασμα του πλασματικού πολιτισμού και της ψευτοκουλτούρας που μας δέρνει ολ'νούς και να αποκαταστήσει την δικαιοσύνη εν ονόματι της τέχνης. Δηλαδή της Πάολας, του Παντελίδη και του Καρρά. Και φυσικά κανένας δεν θα έδινε σημασία στα λόγια ενός υπόδικου παράγοντα τρίτης κατηγορίας, αλλά με ευαισθησίες, αν δεν τον είχε εκλέξει ο λαός με δόξα και τιμή! Και την ώρα που το συνειδητοποιείς αυτό, καταπίνεις το σάλιο που έχει στεγνώσει στο στόμα σου, γυρίζεις τις παλάμες σου προς το πρόσωπό σου, και ενώνεις την αριστερή πίσω από την δεξιά με ένα ηχηρό σκάσιμο σε μια χειρονομία που συνοδεύεται από την ιαχή "πάρτα επαναστάτη, που νόμιζες ότι αυτός ο κόσμος μπορεί κάποτε να αλλάξει" και καλείς το 1535 να κλείσεις ραντεβού στα τακτικά εξωτερικά ιατρεία για μια εθελοντική λοβοτομή, να μην παιδεύεσαι βρε αδερφέ από τις σκέψεις και τις ευαισθησίες σου. Στη χώρα που η "λαϊκή βούληση" είναι το άλλοθι για κάθε είδους χειραγώγηση, ο αγώνας για ελεύθερη σκέψη είναι κατάρα.




Ακόμα πιο νότια, σε άλλο ένα λιμάνι, τρελή που μ' έχει κάνει, όπως ο Πειραιάς, εκλέγεται ελέω Θεού, γόνος ευεργέτου. Τσικάγο γίναμε, Tσικάγο! (chicago) Ουπς, κοίτα να δεις που όντως γίναμε.

Θα ξαναπάμε βόρεια γιατί (αχ Παναζία μου!) κόντεψα να ξεχάσω το ομορφόπαιδο, τον Δήμαρχο Στυλίδας που μένει σε καμαρούλα μια σταλιά στη μαύρη την υπόγα, το παιδί του λαού, το καμάρι της επαρχίας, τον μπαλαμό, α τήρα α μάνα, τον Γκλέτσο!




βοσκήστε ήμερων λαών αγέλες...



Ω πολύπαθη και πολυβασανισμένη πατρίδα. Πώς αντέχουν οι άνθρωποι να θέτουν εαυτούς σε κατάσταση εθελούσιας αποποίησης της αξιοπρέπειάς τους;

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Τα αγροτικά

Εκεί που στην Αθήνα φύεται το χτένισμα λάχανο στα κεφάλια υπέργηρων ψηφοφόρων, που καμαρωτές μέσα στη Μερσεντές κουπέ, δίπλα στον δικηγόρο γιο επιστρέφουν, περασμένο μεσημέρι πια, από την ψηφοφορία δημιουργώντας μια ελαφριά κίνηση στην Βασ. Σοφίας, στα χωριά της επαρχίας ξεσταχυάζει κουτόχορτο πρώτης ποιότητας. 




Ένας τόπος ευλογημένος. Με ελιές και αμπέλια και σιτάρια. Οι άνθρωποι απλοί και εργατικοί. Γραμμένο βαθιά στα γονίδιά τους να καλλιεργούν αυτή την ευλογημένη γη. Να την καλλιεργούν και να ψηφίζουν δεξιά! Από κύρη σε γιο και από μητέρα σε κόρη περνάει αυτό το πανάρχαιο και ισχυρό πρόσταγμα. Ο ιδρώτας είναι δικαίωμα και η υποταγή, υποχρέωση. Μόχθος για μια μπουκιά και ένα ποτήρι, αρκεί να μην χρειάζεται να σκέφτονται. Στη σάλα, πάνω σε καλοσιδερωμένα δαντελένια σεμεδάκια, μέσα σε κρυστάλλινο βαζάκι υπάρχουν οι καραμέλες υγείας "Η πατρίς" και βουτύρου "Η θρησκεία" ληγμένες, πολυκαιρισμένες και ταγκές. Και όχι ότι δεν τους φτάνει το μυαλό. Τετραπέρατοι άνθρωποι. Αλλά σαν να έχουν λάβδανο αυτές οι πολυκαιρισμένες καραμέλες και να μην μπορούν να δουν ότι πατρίδα είναι αυτή η γης που βγάζει τα στάχυα και ο ιδρώτας τους κομμάτι της. Και ότι ο Θεός είναι μόνος και αδύναμος και περπατάει αργά πάνω στον κόσμο βοηθώντας τον καθένα να σηκωθεί και δεν έχει μεσίτες να σου λένε τί να σκέφτεσαι και τί να ψηφίζεις.


Είναι ωραίες οι μέρες των εκλογών στο χωριό μου. Βγαίνουμε λιγάκι από την αδράνεια. Ενεργοποιούμαστε. Με την χαρά και τον ενθουσιασμό εκείνο, όπως όταν έρχεται κάποιος περιοδεύων θίασος, ή κάποιο τσίρκο. Αλλάζεις παραστάσεις. Βλέπεις τον γορίλα, την γκαμήλα, γελάς και ξαναγυρνάς στην πραγματικότητα στο καφενείο και το χωράφι. Έτσι και στις εκλογές. Μας θυμούνται οι βουλευτές και οι πολιτευτές. Οι Μαυρογιαλούροι και οι Σκουταρέοι της περιφερείας. Θα σας κάνουμε γεφύρια. Θα σας εξαφανίσωμεν! Και ο υφυπουργός του νομού δίνει χρίσμα και ευλογία στον εκλεκτό του και σαν να οσμίζονται φερορμόνες τα κοπάδια στο βουνό, πάνε όλα μαζί προς εκεί που προστάζει το πανάρχαιο ένστικτο. Και εγώ, γέννημα θρέμμα ενός τέτοιου κοπαδιού. Με θολό, καλοσυνάτο μάτι. Για τα ιδανικά της πατρίδας και της οικογένειας. Όλα και όλα. Οι επαρχιώτες μπορεί να κλέψουμε μισό μέτρο χωράφι από τον γείτονα, αλλά για την πατρίδα θα χύσουμε και το αίμα μας. Τόσο πολύ, που όταν μας πάνε για σφαγή οι δικοί μας, νομίζουμε ότι το κάνουμε για την πατρίδα. Σφάξε με αγά μ', ν' αγιάσω!





Και έρχονται ευρωεκλογές και λες δεν μπορεί, ευκαιρία να δείξουμε δυσαρέσκεια βρε αδερφέ. Δεν βγαίνει έτσι η ζωή. Λιτότητα, ακρίβεια, ατιμωρησία, αδικίες. Η οργή βράζει, φουντώνει, πετάει το καπάκι, και μετά ακούγεται η φωνή του πανάρχαιου ενστίκτου: "Τί πα να κάνεις ωρέ?" Και συγκλονίζεται ο αθώος και πιστός ψηφοφόρος. Δεν θα ψηφίσω εγώ το κόμμα μου; Ακόμα και χωρίς προσωπικό όφελος είναι πολλοί αυτοί που αισθάνονται "υποχρέωση" να το στηρίξουν για να μην μας βρει αποσταθεροποίηση, μουχρίτσα, δάκος και μελίγκρα. Και όταν τους ρωτάς αν αυτό που έχουμε τώρα είναι σταθεροποίηση, καταπίνουν τη γλώσσα τους. Και συνεχίζει μέσα τους η φωνή με echo "Οι κομμουνιστές είναι ενάντια στους έλληνες". Και όταν τους λες ότι ο Λάτσης που πήρε το Ελληνικό για 80€/τμ και ο Κόκκαλης που πήρε τον ΟΠΑΔ και ο επιχειρηματίας που πληρώνει τον εργάτη 400€/μήνα και αυτοί Έλληνες είναι και Έλληνες εκμεταλλεύονται, κατεβάζουν το βλέμμα. Είναι πολλά πράγματα οι αγρότες. Αλλά δεν είναι υποκριτές. Την αλήθεια θα την παραδεχτούν. Άσχετο το τί θα ψηφίσουν.


Δεν μπορείς να περιμένεις από έναν αγρότη που είναι συνδεδεμένος με την τηλεόραση όπως ο ασθενής με τον ορό να συμπεριφερθεί διαφορετικά από αυτό που του επιβάλει το φάρμακο. Και ας άκουσε μια λογική φωνή. Όλο τον υπόλοιπο καιρό ακούει ψέματα.


"Μην είσαι κορίτσι μου και εσύ κουμουνίστρια;"
"Τί να σας πω, δεν ξέρω. Δεν έχω διαβάσει Μαρξ. Την αδικία βλέπω. Και τον μόχθο του πατέρα μου και του μπάρμπα μου. Το συμφέρον μου είναι με τους αδύνατους, γιατί εγώ είμαι αδύνατη. Και θέλω τις αποφάσεις μας, να τις παίρνουμε για το χωριό μας και τα σπίτια μας, και όχι για τα συμφέροντα του κάθε λωποδύτη που θα πουλήσεις τις ψήφους μας, στον υφυπουργό και τον πρωθυπουργό, που θα τις πουλήσει σε αυτούς που έχουν τα λεφτά".


Δεν λες την λέξη καπιταλιστής στο χωριό. Το άκουσμα αυτής της λέξης παράγει κερί και βουλώνει παραχρήμα τα αυτιά του συνομιλητή σου. Και του κάνεις μερικές ερωτήσεις και τον αφήνεις να σκεφτεί. Είναι μεγάλο πράγμα για έναν τίμιο αγρότη, η πίστη του σε μια ιδέα. Αυτό που εκείνος θεωρεί ιδέα. Δεν είναι εύκολο να αρνηθεί τον ίδιο του τον εαυτό. Αν και από ότι θυμάμαι από τα δικά μου τα καζάντια, η πρώτη φορά που δεν ψήφισα ΝΔ με πείραξε λιγάκι ηθικά. Η μάνα μου έλεγε ότι εγώ έφταιγα που παραιτήθηκε ο Καραμανλής. Μην ψάχνεις λογική. Από όλη την Ελλάδα, έφταιγα εγώ. Τώρα αισθάνομαι υπέροχα. Τώρα δεν ψηφίζουν ΝΔ ούτε οι γονείς μου. Και είμαι πολύ περήφανη για αυτό. Είμαι περήφανη που κάποιοι άνθρωποι έχουν την γενναιότητα, το σθένος, και την καθαρότητα, να ψάξουν, να μάθουν, να παραδεχτούν τις λάθος επιλογές τους και να τις αλλάξουν.



Όλοι μας, δεξιοί, αριστεροί και κομμουνιστές χρειαζόμαστε μεγάλη δύναμη να σπάσουμε τα στεγανά μας και να βγούμε από αυτά. Ξέρει ο καθένας από ποια αλυσίδα είναι δεμένος. Να προσπαθήσουμε να συλλογιστούμε και να πράξουμε ελεύθερα.






"Βοσκήστε ήμερων λαών αγέλες. Εσάς φωνή τιμής δεν σας ξυπνάει. Της λεφτεριάς το δώρο τί το θέλουν τάχατες τ' άβουλα κοπάδια; Σ' αυτά το σφάξιμο ταιριάζει και η κουρά του τομαριού τους μόνο. Και από γενιά τους σε γενιά κληροδοτούνε σκλαβιάς ζυγό, κουδούνια και καμτσίκι"

Α. Πούσκιν

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά η Αγία Γραφή είναι πολύ της μόδας!



Άκουσα προχτές την βιβλική διαφήμιση της Νέας Δημοκρατίας εν όψει ευρωεκλογών και παραλίγο να καταπιώ το μανουάλι.



Το σενάριο βγαλμένο από το βιβλίο της Γενέσεως. Και είπεν ο Θεός, γεννηθήτω ανάπτυξη, και εγένετο ούτως. Κούνησα λίγο το κεφάλι μου πέρα-δώθε, κάτι θα κατάλαβα λάθος, δεν μπορεί! Αλλά η διαφήμιση συνεχιζόταν. Οϊμέ! Είπε.... και έγινε! Ανατριχίλα, ρίγη, σπασμοί. Ο Σαμαράς ο θεός ο μέγας έχει τη δύναμη ο Λόγος του να γίνεται σάρξ! Ποιός χριστιανισμός και τέτοιες δοξασίες, δεν χρειαζόμαστε θεό που να είναι μακριά. Τώρα είναι εδώ για μας, ο Αντώνης Σαμαράς! Είπε... και έγινε! Η μέρα έφυγε, έτσι έγινε μικρό μου, η νύχτα αρχίζει καιεεεε... είπε και έγινε! Το μόνο που μένει είναι να βγει ο Άνθιμος από άμβωνος να μας διαβάσει την νέα μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης, όχι τον εβδομήκοντα, αλλά πλέον αυτής των 152. 

"Εν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς ο Σαμαράς την νέαν ελλάδαν και το κράτος. 2 το δὲ κράτος ἦν ἀόρατο καὶ ἀκατασκεύαστο, καὶ σκότος ἐπάνω του Ελληνικού, καὶ πνεῦμα Λάτση ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ Ελληνικού. 3 καὶ εἶπεν ὁ Σαμαράς γενηθήτω κέρδος· καὶ ἐγένετο κέρδος. 4 καὶ εἶδεν ὁ Σαμαράς τὸ κέρδος , ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ο Σαμαράς τους φόρους, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Σαμαράς ἀνὰ μέσου των επιχειρηματιών καὶ ἀνὰ μέσου των πολιτών. 5 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Σαμαράς τους επιχειρηματίας επενδυτάς καὶ τους πολίτας ἐκάλεσε κορόιδα. καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα μία. 6 Καὶ εἶπεν ὁ Σαμαράς· γενηθήτω φόροι και χαράτσια ἐν μέσῳ τοῦ του Υπουργείου Οικονομικών και του Στουρνάρα καὶ ἔστω διαχωρίζον ἀνὰ μέσον επενδυτών καὶ κορόιδων. καὶ ἐγένετο οὕτως. 7 καὶ ἐποίησεν ὁ Σαμαράς τας δηλώσεις των ευρωπαίων ηγετών και του Ομπάμεως ανά μέσον της μονταζιέρας του Μουρούτη, ὃς ἦν ὑποκάτω τοῦ γραφείου του πρωθυπουργού, καὶ ἀναμέσον τοῦ Βενιζέλου τοῦ ἐπάνω της Ελαίας. 8 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Σαμαράς το μόρφωμα κυβέρνηση. καὶ εἶδεν ὁ Σαμαράς, ὅτι βολικόν, καὶ ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωΐ, ἡμέρα δευτέρα..."



Και μετά ο Σαμαράς γλίτωσε την Κλεοπάτρα από τους μνηστήρες και τον κατηραμένον όφιν και ζήσαμε εμείς καλά και αυτή (η Κλεοπάτρα) καλύτερα  


Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Παχαρίτο

Κοιτάζω από το παράθυρο την λαμπρή δέσμη φωτός ανάμεσα από τα σύννεφα του απογεύματος. Δεν είναι συγγραφική αδεία, ούτε είναι η ιδέα μου, αλλά είναι πραγματικά σαν το φως να ξεπήδησε από πίνακα του El Greco. Φευγαλέα στιγμή, τόσο μικρή, ήδη έχει αλλάξει και έχει γίνει ένα κοινό σύννεφο, ξανακοιτάω για να βεβαιωθώ, ναι, το Άγιο Πνεύμα μαζεύτηκε ξανά στους ουρανούς. Είπα να καθήσω να τα γράψω όλα για το ταξίδι μου στην Ισπανία τώρα που τα έχω φρέσκα γιατί αν μπω πάλι στους ρυθμούς της δουλειάς, δεν θα έχω όρεξη και ενδεχομένως να έχω χάσει αυτή την υπέροχη αίσθηση. 

Είναι πολύ δύσκολο για ένα control freak σαν και μένα να κάνει οτιδήποτε χωρίς προσεκτική σκέψη και προγραμματισμό. Όταν αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι στην Μαδρίτη μόλις μια εβδομάδα πριν την ημέρα της αναχώρησης, είπα να κάνω ένα πείραμα. Θα άφηνα όλη την εκδρομή στα χέρια της Σοφίας που είναι ταξιδιωτικός πράκτορας, έχει φίλους ακί, θα ταξιδεύαμε μαζί , και της έχω μεγάλη εμπιστοσύνη καθώς την ξέρω από την τέταρτη μέρα της ζωής της, επειδή η μάνα της και η μάνα μου ΟΝΤΩΣ πλέναν στην ίδια σκάφη! Και γενικά οι μανάδες μας κάνανε τα πάντα μαζί, αφού είναι αδερφές, και εμείς ως ξαδερφές μεγαλώσαμε παρέα και έχω την χαρά, την τιμή και κυρίως την παρηγοριά να είναι μια από τις καλύτερες μου φίλες. Γιούχου! Ως τώρα όλα, μα όλα μου τα ταξίδια ήταν μεμονωμένα και ήμουν η κύρια υπεύθυνη της κατάρτισης του προγράμματος, σε συνεργασία με την παρέα μου βέβαια πάντα, αλλά έπρεπε να αναλώσουμε χρόνο και προσπάθεια για να πάρω τα μέγιστα από την επίσκεψή μου κάπου. Στην εβδομάδα που μεσολάβησε της απόφασης να πάμε στην εκδρομή και της στιγμής της αναχώρησης μόνο που δεν έπεσε φωτιά να μας κάψει! Εγώ τσακίστηκα, έπαθα διάστρεμμα (καραμπινάτη οσφυοκαμψία), φόρεσα νάρθηκα, δάγκωνα τα σίδερα από τον πόνο, και εκείνης κόντεψε να ανατιναχτεί το κεφάλι, αλλά φτάσαμε στο απόγευμα πριν την αναχώρηση με τα ταξιδιωτικά σχέδια να βαίνουν προς εκπλήρωση και εγώ να μην έχω ανοίξει ούτε ένα βιβλίο, ούτε ένα site για την Μαδρίτη (μόνο τον καιρό κοίταξα για να δω τι ρούχα θα πακετάρω, κάλτσες και παπούτσια που να υποστηρίζουν χρήση νάρθηκα), χωρίς κανένα προγραμματισμό και καμία προσδοκία. Ο γρύλος μου έκανε επανάσταση. Ήθελε να αναλάβει τα ινία, να ψάξει για πληροφορίες, να καταστρώσει πρόγραμμα, αλλά η βασίλισσα Σοφία είπε να χαλαρώσουμε και να το αφήσουμε πάνω της. Τον γρύλο μου τον έπιασε φαγούρα, αλλά υπακούσαμε. Καλά, τη Σοφία θα την εμπιστευόμουν με τη ζωή μου, αλλά control freak care free είναι τρελός διχασμός! 

Και φτάσαμε Μαδρίτη και αποδέχτηκα το γεγονός ότι όταν αναλαμβάνουν επαγγελματίες να κάνουν μια δουλειά, εσύ μπορείς να χαλαρώσεις και να το απολαύσεις, γιατί γνώρισα τους φίλους της Σοφίας. Δεν είναι ότι απλά είχαμε φίλους να μας δείχνουν την Μαδρίτη, είναι ότι οι φίλοι μας είναι οι καλύτεροι ξεναγοί της περιοχής!!! Εγώ έκανα την εκδρομή με το πρακτορείο ΚΥΚΛΟΣ στο οποίο δουλεύει η Σοφία και ειδικεύονται σε Ισπανία και Πορτογαλία, σε πολύ ανταγωνιστικές τιμές. (Η ανάρτηση δεν είναι διαφημιστική, απλά ήθελα να κάνω αναφορά σε μια υπηρεσία που αγόρασα και μου άρεσε πάρα πολύ). Αλλά ακόμα και αν πάτε Μαδρίτη με οποιοδήποτε πρακτορείο, να ζητήσετε επισταμένα να σας έχουν για ξεναγό είτε τον Αποστόλη (Τσινούλη), είτε τον Γιάννη (Λυμτσιούλη γνωστό και ως El Greco Madrid). Είμαι σίγουρη ότι και οι άλλοι ξεναγοί της Μαδρίτης είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες, αλλά αν δεν σας έχουν έναν από τους δυο, απλά μην κάνετε τον κόπο να πάτε εκδρομή! Προτιμήστε να αλλάξετε την άδειά σας για να μπείτε σε ένα γκρούπ που θα είναι υπεύθυνος ένας από τους δύο. Οι εκδρομές του Γιάννη είναι σκηνοθετημένες και χρονομετρημένες στο δευτερόλεπτο. Έλεγε στον οδηγό να ρυθμίζει την ταχύτητα του λεωφορείου ώστε να εμφανιστεί ανάμεσα από τα δέντρα το περίφημο Αλκάθαρ της Σεγκόβια την στιγμή που κορυφωνόταν το τραγούδι και έμπαιναν κρουστά και άγγελοι με τρομπέτες. Χαρά ο οδηγόοοοος! Και ένα περιστατικό που με άφησε πάχα: Στην Σεγκόβια σε μέρα αργίας που όλα τα εστιατόρια ήταν γεμάτα, ο Γιάννης φρόντισε να καθήσουν και να εξυπηρετηθούν για φαγητό (κοτσινίγιο σλούρπ) όλα τα άτομα που του ζήτησαν βοήθεια, ενώ η γυναίκα του η Αλάιτζ - τί εκπληκτική γυναίκα θεέ μου - που εκείνη τη μέρα είχε γεννέθλια και είχε έρθει στην εκδρομή μαζί με την κόρη τους την Άλμπα, περίμεναν έξω μέχρι να τακτοποιηθούν πρώτα όλοι και μετά να καθήσουν στο τραπέζι της κράτησης που είχαν κάνει! Επαγγελματίας με ΟΛΑ τα γράμματα κεφαλαία. 

Τα παιδιά ζουν εκεί πάνω από δέκα χρόνια, οπότε τα μέρη που πρότειναν σε όλο το γκρουπ δεν είναι τα κλασσικά τουριστικά, αλλά τα στέκια που πηγαίνουν με τους φίλους και τις οικογένειες τους. Αυτό που ψάχνει ο κάθε ταξιδιώτης που θέλει να βιώσει την αυθεντική αύρα της πόλης και πάρει μια γεύση από τη ζωή των ντόπιων.  Πέσαμε και πάνω στην τοπική γιορτή της ανεξαρτησίας και ένα τετραήμερο αργιών, οπότε όλοι οι ντόπιοι ήταν στους δρόμους, μαζί με όλες τις φυλές του Ισραήλ και του Ιούδα. Και εκτός από τους δρόμους, στα καφέ, στα εστιατόρια και στα μουσεία. Ο συνωστισμός δεν είναι το καλύτερό μου, αλλά για πέντε μέρες μπορώ να τον υποστώ. Αλλά μαζί με τον βασιλικό (aka Σοφία) ποτίζεται και η γλάστρα (aka Νάντια). Μόλις τελείωνε το πρόγραμμα του γκρουπ, εμείς είχαμε συνέχεια πριβέ!

Επίσης οι περισσότεροι Ισπανοί δεν μιλούν αγγλικά, ευτυχώς που ήταν τα παιδιά και γινόταν η συνεννόηση άμεσα. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να χαμογελάω στα γκαρσόνια και να λέω "si, si" και να πετάω διάφορες ιταλικές ξεκάρφωτες λέξεις, και διάφορους ήχους που μου αρέσουν πως ακούγονται, αλλά δεν έχω ιδέα τί σημαίνουν. Και για να καταλάβετε, θα σας εξηγήσω για την χρήση που κάνω εγώ στη γλώσσα. Όταν είμαι στην Ελλάδα και καταλαβαίνω τί ακούω, μιλάω ελληνικά. Όταν είμαι στο εξωτερικό και καταλαβαίνω τί ακούω, μιλάω Αγγλικά. Όταν είμαι στο εξωτερικό πχ στην Ιταλία στη φίλη μου την Πόπη και ΔΕΝ καταλαβαίνω τί ακούω, τί μιλάω;;; Ναι, καλά το καταλάβατε Γερμανικά! Απλή η εξήγηση. Επειδή με τα Γερμανικά δεν αισθάνομαι την άνεση που αισθάνομαι με τα Αγγλικά, όταν δεν καταλαβαίνω τί μου λένε, απαντάω χωρίς να καταλαβαίνω (πλήρως) τί τους λέω. Σχιζοφρενής αντιμετώπιση, αλλά πολύ τυπική για τον τρόπο που λειτουργώ. Τελευταία και λόγω των επισκέψεων στην Πόπη το λεξιλόγιο μου περιλαμβάνει και μερικές Ιταλικές λέξεις, οπότε στην Ισπανία που δεν είχα καμία ιδέα για το νόημα των υπέροχων ήχων που άκουγα, πέταγε το υποσυνείδητό μου ότι ιταλική λέξη ξέρει και δεν ξέρει όπως mia amica, io speak Deutsch, no prego Italiano, lo perdutta, credo in unum deum, και μετά από τις πρώτες δύο μέρες που άκουγα συνέχεια χ και θ (μα πόσο ωραίοι ήχοι) επιπλέυσανε λέξεις από το Canto General που τραγουδούσαμε με τη χορωδία το 2001, trabajo, el árbol del pueblo, el jacaranda, και τρέλαινα τον Αποστόλη. Δεν μπορούσα με τίποτα να θυμηθώ την λέξη για το πουλάκι, αλλά μετά από 4 μέρες νομίζω ότι τελικά τα κατάφερα. Το πουλάκι, παχαρίτο (pájarito)! 

Ο γρύλος μου έτρωγε ξύλο αλύπητα, καημένε γρύλε. Βρήκα δυο ξένους ανθρώπους που έβλεπα πρώτη φορά και αντί να ζυγίζω προσεκτικά κάθε μου κουβέντα, μιλούσα όπως ένιωθα, έλεγα ότι μου κατέβαινε, τραγουδούσα πανηγυριώτικα τραγούδια (βάλε βάλε όσο θέλεις βάλε, το πολύ πολύ να έχω τραγικό φινάλε - μα κε ντεκαντάνς!) και χορεύαμε στην Costa los Angeles μπαλέτο! Δεν χρειάστηκε να αγχωθώ για τίποτα. Ούτε που θα πάμε, ούτε τί θα φάμε. Ο Αποστόλης είχε αναλάβει να μας δείξει και να μας ταϊσει τα πάντα! Μας περιποιήθηκε τόσο πολύ, που ο γρύλος μου παραιτήθηκε! Παραιτήθηκε σας λέω! Ούτε εγώ δεν το πίστευα. 

Αν και η κορυφαία στιγμή της εκδρομής για εμένα ήταν τα Μουσεία Πράδο και Ρέινα Σοφία (που θα τα καλύψω σε άλλη ανάρτηση ειδικά για αυτά) υπήρξε μια στιγμή που έρχεται με μικρή διαφορά δεύτερη. Τα τσούρος φίλε μου! Αφού έχουμε τελειώσει μια διπλή υπέροχη ξενάγηση σε κλασσική και μοντέρνα τέχνη, έχουμε γυρίσει περπατώντας όλη τη Μαδρίτη, πλατείες, στενάκια, σούπερ μάρκετ για να αγοράσω jamon και τυρί μαντσέγκο (εγώ με τον νάρθηκα υπενθυμίζω) μας πάει ο Αποστόλης στο Valor για να φάμε λουκουμαδάκια τσούρος βουτηγμένα σε λιωμένη σοκολάτα! Απαλή, ζεστή, αφράτη ζύμη, να βυθίζεται στο φλυτζάνι με τη σοκολάτα και μετά να χάνεται οριστικά και αμετάκλητα στο στόμα μου. Ήταν το τέλειο τελείωμα σε μια τέλεια ημέρα! Αν πέθαινα τη στιγμή που θα γύριζα από αυτό το ταξίδι, δεν θα με πείραζε καθόλου! Ας ήταν ελαφρό το χώμα που θα με σκέπαζε, ζήτω η Σοφία, ζήτω η Ισπανία! 

τσούρος φίλε μου, σου μιλάω εκ πείρας

Δεν έχει να κάνει με τα τσούρος (ούτε με το κοτσινίγιο, ούτε με τις πατάτας μπράβας, ούτε με την παέγια, ούτε με το τσορίζο, ούτε με το χαμόν - ω παναγία μου - ούτε με το ματσέγκο κουράδο βεβαίως-βεβαίως, ούτε με τα απίστευτα κρασιά). Έχει να κάνει με την ανεμελειά και την φροντίδα και τις ατελείωτες συζητήσεις και την ασφάλεια να είμαι ο εαυτός μου, ότι επιτέλους για μια γαμημένη φορά δεν είναι αναγκαίο να δουλεύει ο γρύλος μου, και ότι μπορώ να απολαύσω την Σεγκόβια, τον Βελάσκεθ, τον Γκόγια, τις βόλτες στα σοκάκια στο Τολέδο ανάποδα προς την τυπική πορεία των τουριστών, στους καταπράσινους δρόμους με την ησυχία μου. Ήταν χαλαρά το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου! Στην Ισπανία ερωτεύτηκα ξανά τη ζωή. Η ζωή δεν είναι μόνο έννοιες και κρίση και στεναχώριες. Υπάρχουν οι εκδρομές, και η τέχνη, και η καλή παρέα. Το φαγητό, οι λιακάδες και οι δρόμοι με τα ψηλά δέντρα. Αποφάσισα να ζήσω και να ευχαριστηθώ. Να ζήσω για τα σημαντικά πράγματα και να αφήνω τα μικρά να είναι μικρά. Hacia la vida!


Μικρό κοριτσάκι με μωρομάντηλα

Έκθεση βιβλίου στην Paceo de Recoletos

Αυτιά γουρούνας γλασέ στη Σεγκόβια

Άποψη Σεγκόβιας από το πίσω μπαλκόνι του Αλκάθαρ

Πλανόδιοι μουσικοί swing-άρουν

Πλανόδιοι μουσικοί Bach-άρουν

post τσούρος καφέ

Άποψη του Τολέδο κατά Νάντια


Άποψη του Τολέδο κατά El Greco