Δύο σελίδες

Πέμπτη απόγευμα

Μόλις έλαβα ένα mail από τον δάσκαλο της δημιουργικής γραφής που έλεγε να έχω μαζί μου ένα κείμενο δύο σελίδων στην πρώτη συνάντηση. Με προειδοποίησε να μη φέρω μυθιστόρημα. Ότι το έχω το μυθιστόρημα έτοιμο και το παίζω μετριόφρων και πηγαίνω σε μαθήματα δημιουργικής γραφής για την πλάκα μου… 

Πάντως είμαι πολύ χαρούμενη που επιτέλους θα σπουδάσω τη γραφή. Τη συγγραφή την φαντάζομαι πολύ ρομαντικά. Να κάθομαι σε ένα γραφείο, μπροστά στο παράθυρο με θέα το βουνό φορώντας απαλές φόρμες, με έναν ζεστό καφέ σε απόσταση ενός χεριού, τζαζ μουσική υπόκρουση, κάποιο αρωματικό κεράκι αναμμένο και έξω να βρέχει. Μονότονα! Το τέλειο περιβάλλον, ώστε η έμπνευση να ρέει αβίαστα και οι σελίδες να γεμίζουν η μία μετά την άλλη. Όχι ωραιοποιήσεις, αληθινά πράγματα. Όλα όσα μου μιλάει συνέχεια το κεφάλι μου, να τα γράψω. Αυτό που διαβάζω και χάνομαι, που γίνομαι ένα με τον ήρωα του μυθιστορήματος, θέλω να το αναπαράγω και εγώ. Πρέπει να γίνεται. Νομίζω ότι γίνεται. Γίνεται για μένα εννοώ. 

Το ίδιο ενθουσιασμένη ήμουν και την πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο. Είχα περάσει Φυσική, το όνειρο μου από παιδάκι θα γινόταν πραγματικότητα. Μετά από πολύ κούραση και διάβασμα, ήμουν επιτέλους φοιτήτρια και περίμενα να αρχίσω τα σοβαρά πράγματα επιτέλους. Να δημιουργώ, να μαθαίνω, να διαβάζω το δίχως άλλο. Η σχολή ήταν ένα γιαπί, τη μέρα που επιτέλους έκανα εγγραφή στο πρώτο εργαστήριο και μπερδεύτηκα στους διαδρόμους άνοιξα μια πλαϊνή πόρτα στο κενό και πήδηξα ένα μέτρο πάνω σε ένα καρούλι και μετά στα χώματα από κάτω, ενώ το ημιυπόγειο διαμέρισμα που έμενα στου Ζωγράφου, πλημύρισε 2 φορές τον πρώτο χρόνο – τι γλυκιά ανάμνηση, τι ωραία χρόνια! Οι συνθήκες στη σχολή μου κόψανε τα φτερά. Το ίδιο φοβάμαι ότι θα πάθω και τώρα. Αυτό που τόσο πολύ λαχταράω, το ίδιο πράγμα το φοβάμαι ταυτόχρονα. Το τρέμω! 

Αυτό που με αγχώνει περισσότερο είναι ότι ενώ μπορώ να γράψω ημερολόγιο, μπορώ να μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο για μένα, δεν μπορώ να μιλήσω σε τρίτο. Δυσκολεύομαι να μιλήσω για κάποιον άλλο. Είναι μεγάλη ευθύνη να μιλάς εξ ονόματος κάποιου άλλου ανθρώπου. Εδώ οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να μιλήσουν για λογαριασμό τους. Δεν θα διατυπώσουν ποτέ αντίρρηση στο αφεντικό, ας πούμε, που θα ζητήσει να φυτρώσουν αύριο στους αγρούς κόκκινες παπαρούνες. Δεν θα τολμήσουν να πουν ότι αυτό δεν γίνεται γιατί απλά δεν είναι Απρίλιος. Δεν θα τολμήσουν να πουν ότι δεν είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη, βασικά είναι ευθύνη μόνο των καιρικών συνθηκών. Ε, σε αυτούς εγώ θα πρέπει να δώσω φωνή. Είμαι υπεύθυνη για τη φωνή που θα βγάλουν. Και αν δεν τους τη δώσω καλά; Και αν είναι πολύ αργά; Και αν το έχω χάσει; Τί τα ‘θελα εγώ αυτά τα δημιουργικά γραψίματα….

Σάββατο πρωί

Περνάω το πρώτο μου σαββατοκύριακο εδώ και μήνες που είναι ελεύθερο. Όλο το μήνα διάβαζα ασταμάτητα και τώρα δεν έχω εργασία να παραδώσω, δεν έχω διάβασμα σημειώσεων, δεν έχω υποχρεώσεις, γκλουπ! Ένα μεθυστικό μείγμα ελευθερίας και ψυχαναγκαστικού συνδρόμου στέρησης καθηκόντων. Και δεν ξέρω τι να πρωτο-κάνω. Να διαβάσω την στοίβα με τα καινούργια μου βιβλία, να πάω για περπάτημα στο βουνό, να δω τους φίλους μου, να πάω σε συναυλία, να πάω για καφέ, να δω ταινία, να πάω θέατρο. Τι να διαλέξω, τι; 

Ωραία, ας καθίσω στον καναπέ να κοιτάζω τα σύννεφα να αλλάζουν σχήματα στον ουρανό και να μην κάνω τίποτα!

Κυριακή βράδυ

Είμαι πτώμα. Δεν έβαλα κώλο κάτω δυο μέρες τώρα. Τα σχέδια της συννεφοσκόπησης ανετράπησαν εύκολα, γιατί είχαν το κέντρο βάρος τους ψηλά. Με το που χτύπησε το τηλέφωνο για πρόταση για έξοδο, έγινα καπνός σαν σκύλος που τον αμολήσανε στο πάρκο μετά από μία εβδομάδα εγκλεισμού. Γιούχου! (τρέξιμο γύρω-γύρω, κατούρημα σε όλα τα δέντρα!) Ευχαριστημένη και ξεθεωμένη κοιτάζω την οθόνη, τον κέρσορα να αναβοσβήνει απειλητικά! Σε ανύποπτες στιγμές, πχ στην τουαλέτα μου έρχονται ένα σωρό πράγματα, ασταμάτητα, αλλά όταν πρέπει να την πιάσω την έμπνευση από τα μαλλιά να γράψω κάτι για άσκηση, τζίφος.

Ξέρεις κάτι; Τι και αν είμαι φοβισμένη, τι και αν δεν μπορώ να ελέγξω τι θα με βρει αύριο, θα επιλέξω αυτό που είναι στο χέρι μου να είναι ο πραγματικός μου εαυτός. Αυτό που έχω στο μυαλό μου θολό και συγκεχυμένο και θέλω να το κάνω πραγματικό. Είμαι έτοιμη για πολλά λάθη. Και σκοπεύω να τα ευχαριστηθώ όλα! Αυτός ο δρόμος είναι εκεί, και ας μην ξέρω που θα με βγάλει και ας μην ξέρω τι μαθήματα θα πάρω, και ας μην ξέρω ποιος ταξιδιώτες θα γνωρίσω. Είναι ένα εισιτήριο σε μια περιπέτεια χωρίς χάρτη σε κάτι καινούργιο και άγνωστο. Είναι λίγο δύσκολο να το αποδεχτώ, ότι δεν ξέρω τίποτα από πριν και ότι θα πρέπει να αφήσω τον έλεγχο και εγώ δεν ξέρω που, ή σε ποιον. Αλλά τελικά υπερισχύει ο ενθουσιασμός! Όπως τότε που από ανυπομονησία δεν κοιμήθηκα το βράδυ πριν πάμε με το Δημοτικό σχολείο εκδρομή στο Μεσολόγγι και τονίζω τις λέξεις Δημοτικό και Μεσολόγγι για να καταδείξω ότι είναι δυνατόν να ενθουσιαστώ πολύ εύκολα. 

Αύριο λοιπόν! Πηγαιμός…